ZİNDAN

5.bölüm

5. Bölüm

Ocak 2015

Hayat yapbozumda bazı parçalar eksikti hep. Eksik yaşamıştım yani.

Ve sonra
Biri girmişti hayatıma. Eksik parçalarımla uydurmaya çalışmıştı kendindekileri. Hiç de sırıtmamıştı hayat yapbozumda. Zaman geçtikçe ben olmuştu.
Yediğim yemekte, kafamı koyduğum yastıkta, uyuduğum uykumda bile onu düşünür olmuştum.
Çok temiz sevmiştim onu. Kimseyi sevemediğim gibi. Ben olmuştu o .
Benim gibi korkağın tüm tehlikeyi göze alıp kabul ettiği biriydi.

Şimdi öylece bırakıp gitmezdi beni. Bu kadar alıştırmışken kendine, bu kadar sevmişken, bu kadar ben olmuşken gitmezdi.

O bana kıyamazdı.

~
Son bir haftadır yaptığım gibi günün ilk otobüsüne binmek için durakta bekliyordum. Bugün yanımda Rüstem abi de vardı. Olanlardan haberdardı ve artık bana bir şey olur korkusuyla yanımdan ayrılmıyordu. Olanları anlattığımda ben kadar ağlamıştı.

Rüstem abi...
Rahmetli teyzemin kaynı. Uzun yıllar Mihriban ablayı sevip zor güç ailesini ikna etmiş ve evlenmişti. Fakat yıllarca uğraşsa da çocukları olmamıştı. Eşi her ne kadar ayrılmayı teklif etse de Rüstem abi bunu kesin bir dille reddetmişti. Hala ilk günkü aşkla bağlıydı Mihriban ablaya. İlk günkü çocuk aşkı da aynıydı lakin Mihriban ablasız olmazdı. Bundandır ki Rüstem abi çocukluktan beri beni çok sever. Annem vefat ettikten sonra da zaman zaman onlarda kalırdım. Zaman geçtikçe beni evladı gibi sevmişti. Bana da hep "Beni baba bil."derdi Mihriban abladan gizli. Duyup da üzülsün istemezdi. Yıllar geçip babam da vefat edince beni kendi yanına almıştı. Küçük bir kitapçısı vardı ama bu semtteki tek kitapçı olduğu için az çok ekmeğimizi çıkarıyorduk. Babamdan sonra her türlü yardımı yapmıştı bana. Eskiden ailemle yaşadığım ev çok uzaktaydı. Ve semti benim yalnız yaşamam için uygun değildi. Evi satıp kendi semtinde sağlam bi ev almış kalan parayı da banka hesabıma yatırıp beni iyice bi tembihlemişti. Her derdimde, hastalığımda yanımdaydı.
Bugün de olduğu gibi.

Otobüs gelip bindiğimizde doktorun dediklerini düşündüm.

"

Uyanmasını bekleyeceğiz."

"Çok zor."

"Biz elimizden geleni yapacağız. "

"Kritik hafta, uyanmaması durumunda son çareyi deneyeceğiz."

Son çare.
Neydi o son çare?
Çok mu acı verirdi Ateşime.
Şimdi peki?
Şimdi acı çekiyor muydu?

Düşüncelerime otobüs durduğunda ara verdim. Hastanenin alışmış olduğun yollarını geçerek Ateş'in olduğu odaya gelip cama uzandım. Oradaydı canımın içi. Aynı şekilde uzanıyordu. Bembeyazdı güzel gözlüm. Sağ kaşının üstündeki benine baktım ilk tanıştığımızdaki gibi. İlk orası dikkatimi çekti yine. Bembeyaz teninde daha da dikkat çekiciydi artık.

Şubat 2012

" Dövmenin anlamı ne? "
 
Anlamaz gözlerle baktı bana.

" Kaşının üstünü kastediyorum."

Gülümsedi sıcak bir şekilde.

"Dövme değil. Ben o. "