လီဘင်းအလုပ်လုပ်နေတုန်းဖုန်းလာလို့ကြည့်တော့အစ်ကိုဆီက
"Hello "
"လီဘင်း မင်းတူလေးဆူဘင်းမင်းဆီမှာလား"
"မဟုတ်ဘူးအစ်ကိုဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ငါဖုန်းဆက်တာစက်ပိတ်ထားလို့အ့ဲဒါ"
"ဟုတ်က့ဲ ကျွန်တော် စုံစမ်းလိုက်ပါ့မယ် သိပ်ပြီး စိတ်မပူပါနဲ့ "
"အင်းပါ"
လီဘင်းဖုန်းချပြီးတော့ ဆူဘင်းကိုရှာရန်သူ့လူတွေလွှတ်ပြီးခဏနေတော့
"CEO ရှာတွေ့ပါပြီ"
"ဘယ်မှာလဲ "
"မြို့အဝင်နားက သူဝယ်ထားတ့ဲအိမ်မှာပါ"
"OK သွားမယ် "
ဂျောင်ဂုထယ်ယောင်းဖမ်းထားတ့ဲအိမ်ရှေ့တံခါးပ်ိတ်ထားလို့
ကားန့ဲတစ်ရှိန်တည်းတိုက်ဖွင့်ပြီးဝင်ခ့ဲတော့
အိမ်ထဲက အော်သံတစ်ချို့
ဂျောင်ဂုအလောတကြီးဝင်ခ့ဲတော့မြင်လိုက်ရတာက
ထယ်ယောင်းကအတင်းရူန်းနေပြီးဆူဘင်းကလက်တွေခြုပ်ပြီးအတင်းနမ်းနေတာ
"ကလေး"
ထယ်ယောင်းဂျောင်ဂုကိုတွေ့လို့ပျော်ပေမယ့် ဆူဘင်းပြောတ့ဲစကားကြောင့်စိတ်ပူမိတယ်
"ဦး ထယ်ကိုကယ်ပါ"
ဆူဘင်းက
"ဟက် လာပြီလား စောင့်နေတာ"
"ကလေးကိုဘာမှမလုပ်န့ဲ မင်းဖြစ်ချင်တာငါ့ကိုပြော"
"အာ တကယ်လုပ်ပေးမှာလား ဖြစ်ချင်တာကိုလေ"
"ကလေးမထိခိုက်ရင်အကုန်လုပ်ပေးမယ်"
"ရော့ သေနတ် ခင်ဗျား ရင်ဘက်ထဲက်ိုပစ်လိုက်"
ထယ်ယောင်းလည်းစိတ်ပူပြီး
"ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့နော် ဦးမရှိရင်ထယ်မဖြစ်ဘူးဆိုတာသိတယ်မဟုတ်လား
ထယ်ကိုမထားခ့ဲပါန့ဲနော်ဦး"
ဂျောင်ဂုကလေးမထိခိုက်ဖို့ပဲတွေးမိတယ်
"လုပ်လေအမြန် ဘာတွေကြာနေတာလဲ"
ထယ်ယောင်းဂျောင်ဂုကိုကြည့်ကာ
YOU ARE READING
ကိုယ့်ဘဝရ့ဲအလင်းတန်းလေး
Romanceအပြုံးအရယ်မရှိတ့ဲကိုယ့်ဘဝလေးထဲမထင်မှတ်ပဲဝင်လာခ့ဲတ့ဲကလေးငယ်။
