The Gaps Between Us - La Croix Series 1

Chapter 9

I felt someone kissed me on my lips. My hair is being touched delicately. I wanted to open my eyes so I could see, but I couldn't. I groaned inwardly. 

I felt another swift kiss before I was taken again to dreamland. "Sleep tight, Asha. I love you."

"Okay na po ba sya Ma'am?" I heard a worried voice. I blinked my eyes. I felt a searing pain in my head. I closed my eyes tightly to ease it.

"Yes, Due to fatigue that's why she collapsed. Pag gising nya pwede mo na syang iuwi."

Narinig kong nagbukas-sara ang pinto. I heard footsteps. I open my eyes widely and saw Brix getting a chair and putting it beside me. Hindi pa din nya napapansin na gising na ako. 

He's murmuring something and I can feel how irritated he is. Naalala ko na naman kanina ang naramdaman kong halik sa labi ko. Sya ba humalik sa akin.? or nanaginip lang ako?

"Papapuntahin ako tapos iiwan ako. Pasala- Ay punyeta ka" natawa ako sa reaksyon ni Brix. Halatang gulat na gulat sya ng makita akong gising na.

"Bakit ka natatawa." irita nyang sabi. "Magbati na nga kayo ni Duke. Nahihilo na ako sa inyo." my smile faded away upon mentioning his name. Nang makita ang reaksyon ko biglang lumambot ang expression ng mukha nya.

He sighed. "Okay ka na ba? Gusto mo ng umuwi?" he gently said. Inabot nya din ang kumot ko at inayos ang pagkakalagay sa katawan ko. Tumango ako. Tinulungan nya na akong bumangon.

Gabi na pala. Ilang oras din pala akong hinimatay. Bumaling ako kay Brix na tahimik lang na nakasunod.

"Thank you, Brix sa pagdala sa akin sa clinic." he scratched his nape while murmuring something I can't hear. I smiled. I really appreciate Brix presence right now. Kahit minsan masarap syang sakalin pero okay na din. Sa totoo lang ayaw ko pang umuwi. Malulungkot lang ako sa bahay at ayaw ko munang pumasok sa trabaho. 

"Pwede mo ba akong ilayo muna dito?" 

Naeeskandalo nya akong tiningnan at tinakpan ang katawan nya.  "Asha, bata pa ako para makipag tanan" Binatukan ko sya at akmang sisipain ng makaiwas sya agad. Tinawanan nya lang ako.

"Sige ako bahala saiyo?" he winked at me.

Sinandal ko ang ulo ko sa bintana ng kotse nya habang malayang pinagmamasdan ang paligid sa labas. Parang ayaw ko ng pumasok sa school bukas. Naalala ko na naman ang mukhang kailanman ay hinding hindi ko malilimutan. Paano kung malaman nyang doon ako nag-aaral? Napakaliit ng mundo. Bakit sa dinami daming pwede nyang maging anak. Bakit si Duke pa.

Tears pooled my eyes. All the things that is happening now is draining me. Parang kandila ako na unti-nting na-uubos. Di ko na nga din alam kung bakit pa ako nag-papatuloy, kung bakit pa ako nabubuhay, kung bakit pa ako nagsisikap magtapos. Napapikit ako ng mapait. Ang selfish ni Mama. Dapat hindi nya ako iniwang mag-isa. Dahil lang sa lalaking 'yon na hindi naman sya pinili ay kinitil nya ang buhay nya! Dapat sinama nya na lang ako.

Napatingin ako kay Brix ng bigla nyang tinigil sa isang convienience store ang kotse nya. "You want ice cream?" Libre nya naman siguro kaya tumango ako.

"Ang laki naman nyan" yung tag 99 na ice cream kasi ang kinuha nya. Cookies and cream ang sa akin at mangga sa kanya. Bumili din sya ng isang supot ng presto peanut butter. Di talaga nawawala yan sa sistema nya.

The sweetness and coldness of the ice cream make the pain in my heart faded slowly. The door chime suddenly makes a sound. Nakaharap ako sa pinto kaya nakita ko ang mga pumasok. Base sa id nilang sout galing din sila sa school namin.