Onzin.

7.

De eenzaamheid kroop in mijn huid, mijn bloed, stroomde naar mijn hersenen. Een knuffel zou het goedmaken. Één goede knuffel. Het was een soort leegte, een plek die niet genoeg aandacht kreeg. En er was maar één persoon die deze leegte kon vullen.
Honderden kusjes zouden de eenzaamheid niet verdrijven en tientallen knuffels zouden de helft van het gat nog niet vullen.
De muziek kan mijn oren vullen met warmte en ik kan er tranen van krijgen, huilen om de betekenisloze teksten. De woorden klinken als kalmerende handen, mensen die er iets om geven, of ze klinken juist als de mensen om me heen, de mensen die me kleineren en beweren dat ik geen waarde heb in hun levens.
Verhalen kunnen mijn fantasie kleurrijk maken, maar mijn gedachten blijven zwart-wit. Een eigen realiteit, gevuld met feiten die in het diepste van mijn gedachten zijn gevormd. Mensen zullen het zien als fantasie, een creatieve eigenschap, maar ieder verhaal heeft een kern van waarheid.
De eenzaamheid is een gevoel van onbegrip, ondanks de vele moeite die er genomen wordt om alles te begrijpen en uit te leggen, snap ik er niets meer van. Ontstaan uit chaos, maar voortgezet door vage dingen. Onwetendheid is mijn zwakte en ik kan niet zonder informatie over alles wat er gebeurt.
Mijn hoofd wordt druk, gaat negatief denken over allerlei nutteloze onderwerpen. Die ene keer dat ik hem per ongeluk ergens tegenaan heb geduwd, die keer dat ik haar negeerde omdat ik zelf te druk bezig was. Het schuldgevoel komt naar boven drijven, terwijl het al uren, dagen, weken geleden is.
Alleen zijn maakt me bang, zorgt ervoor dat ik niet weet hoe veilig ik ben, met mijn eigen gedachten en vier muren om me heen.