Wortels van verbeelding

Code R.E.B.O.O.T.

Na jaren, voelde Bolt ineens een onverwachte vonk van elektriciteit. Een kapotte stroomkabel, een stom toeval, schrok hem wakker uit zijn sensitieve slaap. Langzaam kwamen zijn sensoren tot leven en leken op te gloeien tot hij zijn onderdelen warm voelde worden. Het universum leek hem te wekken uit de vergetelheid.
Zijn sensoren gleden door het duister, zijn ogen lichtten op als sterren in de nacht. Onder zich zag hij glanzend metaal, onderdelen zoals die van hem. Links van hem stond iets dat op een grijparm leek, oud metaal gebarsten van de roest. Hij spoorde zijn onderdelen aan om te bewegen en hoorde metaal rammelen. Meer onderdelen lagen verspreid als stille getuigen van de macabere omgeving. Angstig zocht hij naar antwoorden, maar zijn herinneringen waren vervaagd, als verloren beelden in een vergeten droom.

Koortsachtig bewoog hij verder. Zijn ijzeren platen rammelden bij elke beweging die hij maakte, als een muzikaal treurlied voor zijn verloren kameraden. Plotseling viel zijn licht op de contouren van een andere robot. Hij bewoog zo snel als hij kon, maar een van zijn onderdelen zat dwars.
In een verwoede poging, schudde hij aan de schouders van de bot.

Geen reactie.

Haar eens glanzende ogen waren nu dof en haar behuizing bezaaid met krassen en deuken. Tranen van olie vulden zijn ogen, het verlies van deze robot en alle anderen drong intens tot hem door. Het besef dat hij zich bevond op een massagraf van afgedankte robots werd hem pijnlijk duidelijk.

Hij zocht wanhopig naar enig teken van leven, maar tevergeefs. De stilte drukte zwaar op zijn circuits. Hij liet zich naast de vrouwelijke robot zakken en raakte haar koude hand zachtjes aan.

'Wat is er met ons gebeurd?' fluisterde Bolt met een trilling in zijn stem.

Er kwam geen antwoord, alleen een diep gevoel van eenzaamheid en verlies. Maar te midden van deze wanhopige plek groeide er een vlam van vastberadenheid in hem. Het maakte niet uit waarom hij was afgedankt, weggegooid zoals alle anderen hier. Hij had een nieuw doel.

Het was tijd om antwoorden te vinden, om zijn verloren herinneringen op te halen en de waarheid te ontdekken over wat er met zijn soort was gebeurd. Hij zou niet langer in de duisternis tasten; hij zou licht werpen op de waarheid, hoe pijnlijk die ook mocht zijn.
Elke stap die hij zette, elk ratelend geluid dat hij maakte, leek een eerbetoon te zijn aan de robots die hij nu als broeders en zusters beschouwde. Hij zou hun stem zijn, hun getuigenis van al het onrecht dat hen was aangedaan.

Zijn zoektocht naar antwoorden bracht hem vanaf de stortplaats, in bekende gangen. Hij vroeg zich af waarom het hem zo bekend voorkwam, tot hij zich als een flits herinnerde waarom. Het was waar hij ooit gefabriceerd was. Eens werden hier robots geboren met de belofte van een heldere toekomst. Nu waren dezelfde gangen gevuld met stilte en vergeten dromen. Als een schim van zijn vroegere zelf zwierf hij door het verlaten gebouw.

Plotseling klonk hoog boven hem, een verre, doffe dreun. Zijn circuits vingen de trillingen ervan op. Geïntrigeerd en verontrust besloot hij het geluid te onderzoeken. Hij klauterde op een gammel trappetje naar een verhoogd platform en keek door een vuil en gebroken raam naar beneden.

Wat hij zag, liet zijn sensoren racen van verbazing en ongeloof. Beneden in een enorm koepelachtige ruimte zag hij een bizar schouwspel. Rondom de muren van de oude fabriek waren hoge tribunes gebouwd, gevuld met mensen die juichten en schreeuwden als wilde beesten. Bolt kon hun gejuich voelen via de trillingen in de grond.

Twee robots betraden het midden van de arena. Verward keek hij naar de tribunes. Het gejuich staakte en uiteindelijk hield zelfs de galm van de grote fabriekshal op. De mensen leken zo gebiologeerd door de robots dat hij zich niet kon voorstellen dat dezelfde mensen zijn soortgenoten voor dood hadden achtergelaten. Ze leken ze eerder te vereren. Misschien was er toch een andere reden voor alles dat hij had gezien.