Sen alın yazımsın

1. bölüm - Rope

Selamünaleyküm güzeliklerim💖, evet yeni bi kurgu ama bu kurguma güveniyorum yazım hatam veya hoşunuza gitmeyen bi detay olursa mutlaka söyleyin olur mu?

Bu arada kusura bakmayın sormayı unutum, nasılsınız?

Şarkı önerisi şimdi yapamıyacağım ama ilerleyen bölümlerde olucak merak etmeyin.

Çok konuştum sanırım, neyse iyi okumalar öptüm💖😽

♡♡♡

Beklemek neden bu kadar zordu, beklemek insanı neden bu kadar kırıyordu, neden bu kadar acıtıyordu. Hele bide kim olduğunu bilmeyen birini beklemek sadece bi kere sesini duyduğun birini delicesine beklemek onun geleceğine inanmak ama bi yandan da hiç gelmeyeceğine inanmak.

Kimine göre bu olay saçmaydı kimine göre garipti ama bana göre bu hiç değişmemişti belki ileride değişirdi bilemem, belki de o kimse evliydi veya nişanlı belkide sevdiği biri vardı ama ben onun kurduğu cümlenin, o sesinin bilmediğim bir şekilde hayranı olmuştum.

Neyse kendimi tanıtmayı unutum ben liya, liya Kara.

Kendimi tanıtıyım, 21 yaşındayım dinine düşkün bi ailede büyümüş liya, kitap okumayı severim, şarkı dinlemeyi de çok severim ve en önemlisi psikolog olmak en büyük hayalim ve bu hayalimin gerçekleşmesine çok az kalmıştı, son senemdeydim.

Evet şimdi de sıra ailemde 4 kardeştik bi abim ve iki kardeşim vardı biri kız biri erkek. Abim Buğra tarık 25 yaşında, beni biliyorsunuz erkek kardeşim Muhammed Emin 19 yaşında ve kız kardeşim Zeynep Hazal 17 yaşında.

Dinimizde bi sünnet varmış biz bunu küçüklüğümden beri biliriz ama çoğu kimse bilmez. Her ailede mutlaka bir çocuğa Peygammber efendimiz (s.a.v) in bir adı koyulması gerekirmiş. Ve bi diğer sünnete de her çocuğun ikinci bi ismi olmalıymış ve bunu kimse bilmemeliymiş sadece aile içinde kalması gerekirmiş.

Benimde ikinci ismim elbete var, abim ve kardeşlerimin de ama sadece ilk ismi kullanıyorduk ki ikinci isimlerimiz kimlikte bile yoktu.

Evet benim ikinci ismim ada.

Annem Aden, Babam Eymen.

"Liya bi bakarmısın? Kızım." İçeriden bana seslenen annem sayesinde daldığım düşüncelerden çıkıp ayağı kalktım, elimdeki kitabı komidine bırakıp yazmamı taktım.

Sesler mutfaktan geldiği için oraya gitim girek.

"Efendim anne?" Dedim. "Kızım sofrayı kurmama yardımcı olur musun kardeşlerini de çağır beraber kurun." Dedi ve annemin bu üslubuna bayıldığım söylemem lazım yapmak istemesem bile bu tarz cümleleri beni kurmama teşfik ediyordu.