Bir yalan vardı basit sanılan lakin binlerce bedel ödeten!
Bir kadın vardı söylenen yalanlara inanan ve binlerce bedel ödeyen!
Basit sanılan ve herkeslerin inandığı bir yalan daha kaç bedel ödetecekti?
🦂
•Kullandığım soy isimleri de olmak üzere kur...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🦂 "Emin ol Zişan Hanoğlu,gözlerinin karanlığı bile beni içine hapis edecek cinsten" Ardil'in mayışmış bir ses tonuyla ettiği kelamlara Zişan kulağını tıkadı ve tüm gücüyle Ardil'i geriye doğru iterek,Ardil'den uzaklaştı.
Ardil'in yanında aldığı nefesten bile iğreniyordu.
Ardil,Zişan'ın uzaklaşmasıyla kendine gelmiş ve derince yutkunmuştu. Zişan Hanoğlu'nun etkisi altına girmişti ve o etkiyle her şeyi unutmuştu, sadece Zişan'ın gözlerini aklına kazımıştı bir daha unutmamak üzere.
"Süslü cümlelerin beni etkilemiyor Ardil...aksine sana olan nefretime nefret ekliyor!" aşinası olduğu gözlerde olan nefreti gören Ardil gülümsemiş ve sessiz kalmıştı Zişan'ın nefretine alışmak zorundaydı zira Zişan'ın nefretini kendi kazanmıştı.
Dakikalarca sessiz kalan çiftin birbirine olan uzaklığı tüm çıplaklığıyla ortadaydı,her ikiside farklı dünyaların farklı insanlarıydı. Sessizliği ilk bozan Zişan Hanoğlu olmuştu.
"Telefonunu,verir misin?" Ardil alayla güldü,az önce aslan gibi ahkam kesen eşi Zişan şu an kedi gibi olmuş rica ediyordu,dudaklarını bükerek alaycı tavrıyla Zişan ile uğraşmaya devam etti Ardil.
"Vermeyeceğim karıcığım" Zişan sinirle gülmeye başladığında Ardil'de güzel karısına ayak uydurarak gülmeye başlamıştı. Zişan yere eğilerek eline aldığı kırık vazo parçasını,Ardil'e doğru tuttuğunda Ardil çatık kaşlarla genç kadına bakmıştı.
"Ee yani karıcığım?" Ardil'in umursamaz tavrına karşılık Zişan elinde tuttuğu kırık vazo parçasını boğazına dayamış ve ciddiyetini göstermek adına kırık vazo parçasını boğazını bastırmaya başlamıştı.
"Saçmaladın iyice,şakadan da anlamıyorsun" deyip telefonu Zişan'a uzatan Ardil'e,Zişan alayla gülmüş ve istediğini yaptırmanın verdiği keyifle telefonu hızla alarak Ardil'den uzaklaşmıştı.
Hızlı davranarak yakın arkadaşı olan Eflin'in numarasını yazmış ve ardından aramıştı, dört beş kere üst üste çaldırdığı telefona Eflin inatla cevap vermiyordu,yedinci çalışta açılan telefonla Zişan rahat bir nefes almıştı.
"Man ant?!" naif sesine rağmen gür bir sesle bağıran Eflin'e kahkahalarla gülmek istese de gülüşleri Siirt toprakların da kara toprağa gömülüyormuşcasına yüzüne yansımıyordu. (Man ant:kimsin sen)
"Benim,Zişan" Eflin uzun bir süre sessiz kalmıştı,Zişan ise Eflin'in ne düşündüğünü hissetmiş ve canı yanmıştı. Zira Eflin Zişan'ın kendisini ilk günden unuttuğunu düşünüyordu.
"Eflin,kaçırıldım" Zişan'ın ettiği kelamlarla Ardil sabır dileyerek ayıplar bir biçimde dilini damağına vurarak "nıç nıç" sesini çıkarmıştı,Zişan ise Ardil'i aldırmadan Eflin ile konuşmaya devam etmişti.
