zawgyi
"ဟုတ္တယ္ဦးရီးေတာ္...႐ွန္းလင္းေကာင္းကင္နန္းေတာ္...."
"ဝူ႐ွင္း...မင္းမိတ္ေဆြေတြကိုကူညီခ်င္တဲ့စိတ္ကိုဦးရီးေတာ္နားလည္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္...အခုထ်န္းဝိုက္က်န္းကျပန္ၿပီးနာလန္ထူစအေျခအေနပဲ႐ွိေသးတာ..နတ္ဘုရားလိုအစြမ္း႐ွိတဲ့႐ွန္းလင္းေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကသူေတြကိုဆန္႔က်င္တာကအနၱရာယ္ႀကီးလြန္းတယ္..."
ဝူ႐ွင္းကသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း...
"ဦးရီးေတာ္....ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကကြၽန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ျပစ္ပယ္မသြားပဲကူညီေပးခဲ့တဲ့သူေတြပါ....ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔မိတ္ေဆြေတြကိုကူညီဖို႔နတ္ဘုရားေတြနဲ႔တိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွဝူ႐ွင္းကူညီမွာပါ...ၿပီးေတာ့ဦးရီးေတာ္စိတ္ခ်ပါ....အခုကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြကိုကူညီတာကထ်န္းဝိုက္က်န္းရဲ႕ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ယဲ့အန္း႐ွစ္အေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ.....ဝမ္ယို႔ဆရာေတာ္ရဲ႕တပည့္ဝူ႐ွင္းအေနနဲ႔သြားၿပီးကူညီမွာပါ....ဒါေၾကာင့္မို႔ဦးရီးေတာ္ထ်န္းဝိုက္က်န္းအတြက္စိတ္ပူဖို႔မလိုပါဘူး...."
ဝူ႐ွင္းရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကခိုင္မာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ပိုင္ဖ႐ွန္းလည္းလက္ေလ်ာ့လိုက္ရပါၿပီ။
"ေကာင္းပါၿပီ...ဒါေပမယ့္ဝူ႐ွင္း..ဦးရီးေတာ္ကိုကတိတစ္ခုေပးပါ...."
"ဘာကတိမ်ားပါလဲ..."
"အသက္႐ွင္လ်က္ျပန္လာခဲ့ေပးပါ...."
ဝူ႐ွင္းကသူ႔ရဲ႕ဦးရီးေတာ္စကားေၾကာင့္တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး..
"ဒါကိုလည္းဦးရီးေတာ္စိတ္မပူလို႔ရပါတယ္...ဘာလို႔ဆိုဝူ႐ွင္းကလြယ္လြယ္နဲ႔ေသမွာမဟုတ္လို႔ပဲ..."
စကားဆံုးတာနဲ႔ကိုယ္ေဖာ့သိုင္းနဲ႔အတူေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းသြားေသာဝူ႐ွင္းကိုပိုင္ဖ႐ွန္းေငးၾကည့္ရင္းသက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။
"လူငယ္ေတြဘာလို႔မ်ားဒီေလာက္ေျပာရခက္ရတာလဲ..."
xxxxxxxxxxxxxxxxx
"အစ္ကိုႀကီး႐ွန္းလင္းေကာင္းကင္နန္းေတာ္ကဘာေလာက္ေတာင္မွအနၱရာယ္မ်ားလိုလဲ..."
