Yalan Aşk

11. bölüm

-nehirin anlatimi-

Gözlerimi yine aynı odada açtım basaramamiştim ne şirketi alabilmistim nede kendim kurtula bilmistim özür dilerim baba kızın başaramadı elimi boynuma attığım an kolyenin olmadığını anladım hemen yataktan kalkıp yatağa dusmusmu diye baktım yoktu gözlerim yavaş yavaş dolarken hemen kapıya gidip açmaya çalıştığımda kilitli olduğunu anladım
" ATEŞ.. AÇ KAPIYI... ATEŞ LÜTFEN"
bir yandan kapıyı yumruklayip bir yandan bağırıyordum ama ne gelen vardı ne giden evde benim sesimden başka ses yoktu çoktan akmaya başlamış olan göz yaşlarımla birlikte ağzından bı hıçkırık çıktı yavaş adımlarla duvarın yanına çöküp dizlerimi kendime çektim

Hiç birşeyi basaramiyordum kendi hayatımı yaşamayı bile beceremiyordum çok aptaldim ben nasıl anlamadım bunca zaman herşeyimi almıştı benden şimdide özgürlüğümü yaşama sevincimi almıştı çok yorulmuştum sevdiğim adam dediğim kişiden şiddet görmüştüm hem psikolojik hem fiziksel eve kapatilmistim ben bunları hakedicek ne yaptım ne suçum vardı benim..

Bı insanın kaç kere hevesi kırılır kaç kere görmezden gelinir kaç kere üzülür şuan benim olmaya bı evde oturmuş ağlıyordum ne gelen vardı ne giden bı eşya gibi atmışlardı beni bu odaya önemsiz bı eşya gibi..

Ama izin vermicektim beni görmezden gelmelerine izin vermicektim ayağa kalktığımda dönen başımla sendelesemde ayakta kaldım bi süre bekleyip odayı aramaya başladım
Çekmecelerde birşey yoktu dolabın üstünde gördüğüm sopaya uzanmaya çalıştım ama çok yüksekti hemen sandalyeyi çekip sopayı aldım etrafima bakarken aklıma gelen fikir ile sopayı pencereye fırlattım cam paramparça olurken yere düşen sopayı alıp kapının arkasında beklemeye başladım

Gelen ayak sesleriyle sopayı daha sıkı tuttum ateş hızla kapıyı açıp içeri geçti içeri girdiği an elindeki sopayla boynuna vurdum boynunu tutup sendeledigi an kapıdan çıkacakken koluma dolanan kolların beni içeri çekmesiyle debelenmeye başladım ateş beni içeri çekip kapıyı kapattı " hiç akillanmicaksin dimi nehir " sinirle nefes alıp
" yoruyosun beni" dediği şeyle gözlerine bakıp " yoruluyorsan bırak işte beni sen kendi hayatına bak ben kendi hayatıma bakim ateş!" Bana yaklaşıp yüzümdeki saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı
" senin hayatın benim güzelim benim hayatımda sensin" yüzümdeki elini sinirle itip 2 adım geri gittim
" benimle oynamayı kes ateş beni sevmediğini ikimizde çok iyi biliyoruz"
Kolumdan tutup beni odadan çıkardı tam çıktım diye sevinirken başka bi odaya sokmasiyla hevesim kursağımda kaldı
" seni seviyorum nehir ve sende beni seviyorsun ikimizde bunu çok iyi biliyoruz" diyip göz kirpip çıktı odadan
" gözün çıksın ateş!.. Allah'ın belası!.. nefret ediyorum senden ateş Arslan!"
Odada sinirle bı sağa bı sola giderken makyaj masasının üstünde gördüğüm kolyeyle gözlerim doldu babamın kolyesiydi hızla kolyeyi elime alıp boynuma taktım kolyeyi elleyip derin bı nefes aldım kaybetmemistim burdaydi..

Yatağa geçip bacaklarımı kendime çektim yine aynısını yapmıştı inanmamaliydim yine beni göklere çıkartıp yere cakicakti sevmiyordu beni kandırıyor yalan söylüyor inanmicam inanmicam beni paramparça etmesine izin vermicem ne olursa olsun gidicem burdan herşeyi geride bırakıp gidicem yine aynı tuzağa dusmicem yine onun kuklası olmicam...

Oy kullanıp yorum yaparsanız sevinirim 🤍🙈

Bölüm hakkında düşünceleriniz?

Ateş ve nehir hakkında düşünceleriniz?

..💗