What holds us together?

C1 - Love at first sight.

Een irritant geluid zorgde ervoor dat ik wakker werd. 

Ik opende voorzichtig mijn ogen en probeerde te lezen wat er op de klok stond. 

 "Goeiemorgen zus!" riep mijn kleine zusje. 

Ze opende de gordijnen zodat het nog moeilijker werd om mijn ogen open te houden.

"Mama zei dat je naar beneden moest komen!" 

Ik zuchtte en kroop mijn bed uit. 

Dankzij de zon was het onmogelijk om mijn ogen helemaal open te krijgen. 

"Ben je daar al bijna?" klonk het van beneden. 

Met grote tegenzin trok ik mijn kast open in de hoop om wat leuks te vinden, maar tevergeefs.

Ik trok wat aan en slenterde vervolgens naar beneden. Met mijn hand probeerde ik mijn haar nog goed te leggen.

"Wat heb jij nou weer aan? Je ziet er echt uit als een zombie." lachte mijn broer toen ik in de keuken kwam. 

"Fynn, doe is vriendelijk tegen je zus..." zei moeder. 

Ik haalde mijn schouders op, haalde wat uit de koelkast en ging zitten. 

Mijn ogen leken wel dichtgelijmd. Ik voelde me nog zo moe. 

Er waren veel dingen waar ik zin in had, maar school stond niet op het lijstje.

Voor ik het wist stond mijn beste vriendin al door het raampje van de keuken te kijken.

Toen ik haar zag voelde ik me ineens een stuk opgewekter. 

Ze zwaaide vol enthousiasme en wees naar de deur. Mijn zus had het ook gezien en was al onderweg naar de deur. 

"Ik ga mam." riep ik toen ik mijn rugzak nam. 

"Tot vanavond schat." zei ze. 

"Hé en ik dan?" Riep Fynn toen in de deur achter me dicht trok. 

Pfoe, eindelijk rust.

"Jij straalt vandaag Ally, is er iets gebeurd?" Vroeg ik

Ze knikte, maar leek me niet te willen vertellen wat er precies was gebeurd.

Ik wilde wat zeggen, maar ze duwde mijn fiets in m'n handen.

"Wat heb jij vandaag?" Lachte ik.

"Ik weet het van je vriendje." zei ze. 

 Mijn ogen gingen van open naar "Oh shit." 

Even ter duidelijkheid... 

Enkele dagen geleden ging de hele familie op restaurant. 

Tijdens het etentje gebeurde niet echt iets opmerkelijks, maar toen we op het punt stonden om te vertrekken ging mijn moeder nog even met de chef praten. 

 Na een tijdje liep ik naar buiten omdat het binnen te warm werd. 

Toen ik de deur eindelijk hoorde open gaan zei ik "Eindelijk, je bent er", 

maar in de plaats van mijn moeder kwam er iemand anders naar buiten. 

 Een jongen... 

"Ja, ik ben er." zei hij. 

We keken elkaar recht in de ogen toen hij zijn zin afmaakte. 

Het voelde alsof ik net mijn soulmate had ontmoet zonder ook maar een woord tegen hem gezegd te hebben. 

We startten een gesprek, "Benjamin, aangenaam." 

Ik werd enorm verlegen maar probeerde mijn kleine beetje zelfvertrouwen toch boven te halen."Hey Benjamin. Ik ben Eloïse."