Bazı Şeyler Yarım Kalmalı

1.bölüm: Yaşanmışlıklar Acıtır.

                                                         Herkese merhaba 😄
İlk bölüm ile karşınızdayım inşallah beğenirsiniz. Tam buraya başladığınız tarihi ve    saati yazarsanız çok sevinirim iyi okumalar.

1.bölüm: Yaşanmışlıkar Acıtır
" çok fazla düşünüyordum ama yapabileceğim hiçbirşey yoktu. "
_________________
( 9 yıl önce )
Dolabın içinde dizlerimi kendime doğru çekmiş, gözyaşları ve ter içinde saklanıyordum. Babamın ve annemin bağırma sesleri geldikçe sanki derin bi uykudayken düşme hissi gelirmiş gibi irkiliyordum. Sesler yavaş yavaş artmaya başladı ve sesler artmaya başlayınca elimdeki oyuncak ayıma daha sıkı sarılmaya başladım.

"Bizim bi kızımız var Songül onu bırakıp çekip gidemezsin, onu kendi zevklerin yüzünden anne sevgisinden mahrum bırakamazsın!!!!"  Diye bağırdı babam. Babam bağırdığında herzaman üzülürdüm ona hiç kıyamazdım. Zaten nasıl kıyabilirdim ki ona? O benim en değerlimdi.

"Bizim diye birşey yok Tarık!!! Benim bi kızım yok. Ben onu hiçbir zaman doğurmak istemedim! O zamanlar senin için katlandım ama artık sende yoksun o yüzden o da yok artık hayatımda."

"Ne demek yok sen neyden bahsediyorsun Songül!!!"

"Neyden bahsediyorum biliyormusun? Ben sana neyden bahsettiğimi gösteriyim!!!"

Annem benim odamın kapısını kırarcasına açıp içeri daldı.
"Hazen nerdesin! " diye bağırdı.

     Beni bulamadığı her saniye sesi daha çok yükselmeye başladı. Korku küçük bedenimin her tarafını kaplamıştı. Neler olacağını bilmiyordum ama bu andan sonra hayatım iyi bir yönde ilerlemeyecekti hissediyordum.

       Elimdeki oyuncak ayıyı bıraktım ve dolabın kapağını yavaş yavaş açıp dolaptan dışarı çıktım annem beni dahala arıyordu ve ben buna son vermek istiyordum. Annem yanıma geldi, bana nefret ve öfke dolu baktı sonra sert bi şekilde bileğimden tuttuğu gibi beni çekiştire çekiştire babamın olduğu odaya getirdi. Babam bir yandan anneme bağırıyor bir yandan da ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Şevkat dolu bakışlarını bana, nefret dolu bakışlarını anneme yöneltti.

"Bak görüyormusun!" Diye bağırdı, bunu söylerken de tuttuğu bileğimden beni sarsıyordu, canım yanıyordu ama nedeni belirsizdi, anlayamıyordum. "Bu kız benim kızım değil, bu kız benim hayatımı mahvetti ve ben ondan nefret ediyorum!!!" Diye bağırdı annem. Gözlerimin içine baktı ve "Keşke doğmasaydın, keşke sende abin gibi doğarken ölseydin." Dedi, beni yere fırlattı ve kapıyı çarparak evi terk ederken onun o nefret dolu sesi kulaklarımda yankılanıyordu.

Şimdi (9 yıl sonra)
"Hazen artık uyanır mısın???" Diye seslendi bıkkınlık dolu sesiyle babam.
"Baba Cumartesi günleri neden sabah saat 10 da uyanmak zorundayım!?" diye söylendim. Mutfağa doğru yürüdüm ve mutfak kapısına doğru yaslanıp soruma cevap vermesi için yüzüne baktım ama sadece bana göz devirdi. Babam kahvaltı sofrasını donatmıştı herzamanki gibi, onu çok seviyordum.

Tam evden çıkarken
"Hazen, Ares'e mama alır mısın kızım." Diye seslendi babam.
"Herzamankinden dimi?" Diye sordum seslenerek.
"Evet kızım, teşekkür ederim seni seviyorum "
"Bende seni seviyorum baba" dedim ve en yakındaki süpermarkete doğru yola koyuldum. Hava bugün bambaşkaydı güzeldi ama kötüydü, eğlenceli ama sıkıcıydı birçok şey vardı içinde.
         Yaklaşık 15 dakika sonra süpermarketin önündeydim kocaman ışıkları olan kapıdan içeri girdim, evcil hayvan reyonunu buldum ve Ares'in mamasından alıp ödemeyi yapmak için kasaya yöneldim. Ödemeyi yapıp süpermarketten çıktım. Sahile kısa bir bakış atarken tam o sırada karşımda duran koca panoda bu akşam saat 19:00 'da yapılacak olan açık hava konserinden bahsediyordu. Normalde o kadar kalabalık yerleri sevmezdim ama en yakın arkadaşım Asena böyle yerlere bayılırdı onu arayıp hemen haber verecektim zaten ben haber vermesem beş dakika sonra beni arayıp kendisi haber verecekti. Tam bir eğlence insanı olduğu için böyle şeyler onun gözünden asla kaçmazdı.