«មិនខុសទេ អ្វីដែលលោកគិត គឺជាការពិត»ស្នាមញញឹម
លាក់គំនួចបង្ហាញឡេីង ស្របជេីងបញ្ឈប់ដំណេីរត្រឹមមាត់
ឆ្នេរសមុទ្រ មេីលទៅឆ្ងាយ រួចបន្ត៖
«អាចនឹងទៅរួចណា បេីលោកមិនប្រញាប់ឃាត់ គ្រប់
យ៉ាងប្រាកដជាឈានដល់ផ្លូវបញ្ចប់ជាមិនខាន!»បេីមិនរកវិធី
ដោះស្រាយ នៅតែបណ្ដោយឲ្យប៉ូលិសនិងជនល្មេីសទាក់
ទងគ្នា ថ្ងៃអវសានរបស់ហារ៉ាតុនឹងមកដល់នាថ្ងៃខាងមុខ។
«ជុងហ្គុក គ្រាន់តែបោកប្រាស់កូនប៉ូលិសដែលសម្លាប់
ម្ដាយគេដេីម្បីសងសឹកប៉ុណ្ណោះ! កុំអំនួតពេក!»សំឡេង
ស្រែកដោយកំហឹងចេញពីប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទ តម្រូវឲ្យប្រធានកាង
ទាញទូរស័ព្ទទៅឆ្ងាយត្រចៀកបន្តិច។
«កូនប៉ូលិសដែលលោកកំពុងតែមេីលស្រាល អាចសម្លាប់កូនរបស់លោកពេលណាក៏បាន!»និយាយដល់ចំណុចនេះ
ប្រធានកាង ក៏នឹកដល់ពាក្យសម្ដីដែល ថេយ៉ុង ធ្លាប់បាន
និយាយប្រាប់ពីមុន៖
«មនុស្សដូច ជុងហ្គុក ហារ៉ាតុ ទុកឲ្យខ្ញុំជាអ្នកចូលក្បែរ»
«សម្អាងស្អីចង់ចូលក្បែរគេ?វាមិនងាយទេ!»
«តែងាយណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ»
«?????»
«បេីប្រាប់ថា ជុងហ្គុក ហារ៉ាតុ ស្រឡាញ់ខ្ញុំ តេីលោក
ប្រធានជឿទេ?»
«ស្រឡាញ់?»
«មិនជឿហ្ហេស?អ៊ីចឹងចាំខ្ញុំបង្ហាញឲ្យឃេីញ!»
បន្ទាប់ពីថ្ងៃនោះមក ប្រធានកាងតែងតែតាមដាន ជុងហ្គុក ជាមួយ ថេយ៉ុង រហូត តែមិនបានព័ត៌មានសោះ រហូតដល់
ពេលមកបំពេញភារកិច្ចនៅសមុទ្រ ទេីបប្រទះឃេីញដូចអ្វីដែលលោកមេក្រុម បានអះអាងមែន។
«ពិភពលោករបស់មនុស្សពោរពេញដោយការសម្ដែង!
ហាសហា ហាសហា»ប្រធានកាង សេីចខ្លាំងៗ បំណងឌឺទៅ
កាន់ភាគីម្ខាងទៀតដែលចាំស្ដាប់នៅក្នុងប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទដៃ រហូតក្ដៅចិត្ត ទ្រាំមិនបាន ចុចបិទយ៉ាងលឿន។
«និយាយត្រូវណាស់ កាងសឺ ហាសហា ហាសហា»អ្នក
ដែលគិតថាចាញ់បែរជាសេីចក្អាសក្អាយសប្បាយចិត្ត ក្រោយ
ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ទៅវិញ។
