Her şey çok güzel ilerliyordu.Tıpkı bir masal gibi,ne olduysa o gün oldu...
Ayaklarım çingene sarısı renginde duvarla bakışıyor,ellerim dünyalar güzeli Alexander Graham Bell'in 1876'da icat ettiği biricik sevgilim "telefon"un üzerinde geziniyordu.
Annem beni bırakıp kardeşine gitmişti,beni beni!
Giderken "elbiseleri as"demişti.
Tamam demiştim.Yapamadım,olmadı...
Uzun zaman sonra eve geldi.Bir eksiklik olduğunu hissediyordum. Hayır,hayır,hayır.Kıyafetleri asmayı unutmuştum.Sanırım onlar yerine başka bir şey asılacaktı.
Hemen ayağa fırlayıp perdeyi açtım.Ayak üstü biriyle konuşuyordu.Hala zamanım vardı,yapabilirdim.
Ayağımı kıçıma vura vura balkona fırladım ve asmaya başladım, elbiseleri.Anneciğimin daha hiçbir şeyden haberi yoktu.Yarım saatte yapacağım işi göt korkusuyla dört dakikada bitirmiştim.
Ve o an geldi.
İçeriden ses gelmiyordu,yoksa kurtulmuş muydum?
Kapıyı usulca araladım,halıda epey güzelmiş ha.
Sessiz adımlarla ilerledim ve başımı yavaşça kaldırdım.
Ve o an... Gözlerim bir çift gözle kesişti.Ne?Ateş mi fışkırıyordu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yakalanmıştım.Her şey bitmişti, önce sorguya alındım.Ardından bütün olay tek tek sicilime işlendi.
Unutkanlık,canımdan ediyordu...
Silin o gözyaşınızı.Benim için üzülmeyin. Ah,iyi olmaya çalışacağım
