Aan het einde sterven we allemaal

Hoofdstuk 3 - Flashbacks

Xavier zat in de zetel naar televisie te kijken. Zijn favoriete programma stond op, maar hij besteedde er niet al te veel aandacht aan. Hij bleef maar voor zich Thaxa zien, die in de kerk stond en haar speech moest geven. En het woedende gezicht van de priester en het woedende gezicht van haar oma. Hij begreep niet wat er zo erg was. Wat had ze ook alweer gezegd? Dat ze haar ouders mist, en dat ze heel verdrietig geweest was om hun dood. Ze had verteld dat ze dankbaar was voor haar vrienden, die haar door de moeilijke tijd brachten. Was dat dan zo erg?

Hij zuchtte en deed de televisie uit. Hij wou er even niet naar kijken. Zelfs zijn lievelings programma kon hem niet aan het lachen maken.

Arme Thaxa, bleef hij maar denken. Arme arme Thaxa. Hij had de discussie tussen haar en haar oma gehoord. Het was een beetje moeilijk om dat niet te doen, zo luid waren ze. Ze hadden boos het autoportier opengedaan en waren ingestapt, allebei met een boze blik op hun gezicht. Hij vroeg zich af wat er nu gebeurde daar.

Hij veerde recht van uit de zetel. Misschien kon hij langs gaan en horen of er iets ergs gebeurde?

Nee, maar beter niet. Hij zakte weer onderuit en zuchtte eens diep. Zijn nieuwsgierigheid was een slechte eigenschap. Hij wou altijd alles weten wat er gebeurde. Maar was dat dan zo raar? Hij had altijd al in onwetendheid geleefd. Nu hij eindelijk veilig was, wou hij liever weten wat er gebeurde, zodat hij zich kon voorbereiden op mogelijke rampen. Zou er nog zo een grote ramp gebeuren?

Het was de nacht van 17 februari 2015. Alles was zoals anders. Xavier en zijn ouders hadden net avondgegeten en zaten nu in de zetel, te kijken naar hun lievelingsprogramma zoals altijd op dinsdag. Xavier giechelde toen er een grapje gemaakt werd dat hij snapte. Vader ook. Maar moeder niet. Moeder keek op haar telefoon met een geschokt gezicht.

Xavier keek om naar zijn moeder. Hij voelde dat er iets niet goed was.

'Mama? Vind je het niet grappig?'

Mama glimlachte. 'Natuurlijk wel, Xavier. Ik vind het erg grappig, maar mama is eventjes bezig met iets. Kijk maar rustig verder.'

Xavier fronste even maar draaide zich toch om, al was hij niet helemaal gerustgesteld. Hij hoorde gefluister achter zich, gefluister dat ongetwijfeld van zijn vader en moeder kwam. Hij wou zich omdraaien maar deed het niet. Nu kon hij nog meeluisteren zonder dat zijn ouders het door hadden. Als hij zich omdraaide, zouden ze weten dat hij hun kon horen en zouden extra stil gaan praten.

'Ze zijn hier, Aeson.'

'Nee... dat mag niet. Dat kan niet!'

Zijn moeder suste haar man.

'Ze zijn hier. En met paniek zijn we niets. Breng hem naar boven. Zeg dat het een spelletje is. Zeg hem dat mama zometeen komt.'

'Ik laat je hier niet achter.'

'Natuurlijk doe je dat niet. Ik kom ook. Maar eerst moet ik het hier allemaal verwaarloosd laten uitzien. Kostbare spullen verstoppen. Ze hebben niet veel tijd om het huis te doorzoeken. Maar wij hebben ook niet veel tijd meer om te verstoppen.'

Ze stond vastberaden recht en glimlachte bemoedigend naar haar man. Doe het nu maar gewoon, leek haar blik te zeggen. Ik red me wel.

'Xavier', zei zijn vader met schorre stem. Xavier draaide zich om.

'Grappig, hé!', kirde hij. Zijn vader schakelde de televisie uit.

'Waarom doe je dat?'

'Heb je geen zin in een spelletje?'

Xavier sprong recht. Natuurlijk had hij wel zin in een spelletje. Maar alleen als hij wist dat het echt gewoon een spelletje was voor de lol, niet om echt te verstoppen voor eender wie daar buiten was en die bijna zou komen. Maar dat zei hij niet. Zijn ouders mochten niet weten dat hij het gesprek had gevolgd.