Bir vampirin kucağına düştüm. Burada kalmam için her şeyi yapabilecek bir vampir...
Bir gece ansızın duyulan o ses
Kulağımı tırmaladığında,
Ne olacağını bilemedim
Ve kaçtım kucağına.
Beni kullanıyor, hemde kanımın son damlasına kadar.
Çünkü ben on...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🕸
Havayı burada oturup saatlerdir izleyerek sonunda karanlığa boğduğumda ortada bir kaç yaz böceği cıvıltısından ve baykuş seslerinden başka bir şey kalmamıştı.
Nedendir bilmiyorum bu odada oturup o kara ormanın içine bakmak beni heyecandan delirtiyor.
Sanki beni çeken bir şey var içinde. Sanki oraya gidersem mutlak bir mutluluk saracak bedenimi.
Odanın içine girip soğuktan kurtulduğumdan emin oldum çünkü buradaki kimse soğukta kalıp hasta olmamı istemezdi. Seviyorlar sanırım beni. Bende onları seviyorum.
Yatağımın içine girdiğimde bu gün uyku ilacı almak zorunda kalmayacağım için epeyce mutluydum çünkü uzun bir aradan sonra gerçekten uykum vardı.
Yeni yıkandığım için yumuş yumuş hissetmem bir yana bu gün çarşaflarım hizmetliler tarafından değiştirilmişti. O yüzden şimdi altına girdiğim bu yorgan bana cennetten bir bahçe gibi geliyordu.
Sanırım gerçekten mutlu olduğum bir güne veda ediyorum.
Gece lambasını sevmediğimden sadece ay ışığının aydınlattığı odamda kendimi uykunun kollarına bırakmak için gözlerimi sıkıca kapattım.
Uyuyacaktım.
Keşke uyuyabilseydim. Bu ses neydi böyle? Tanrım! Cidden beni mi sınıyorsun? Git gide yükseliyor!
Sanki kulak zarım yırtılacak gibi, beynimden kan akıtmak istercesine tüm uzuvlarımdan içeri sokuyordu kendini. Bu sesin titreşimini ayak ucumdan saç diplerime kadar hissediyorum.
Kulaklarımı ellerimle sıkıca kapattığımda bitsin diye yalvaracak kıvama çoktan gelmiştim. "Ahh... çok acıyor lütfen!"
"LÜTFEN BİRİ ŞUNU DURDURSUN!"
Her bir çığlığımda anında kapıda biten o hizmetlilere ne olmuştu?
Herkes neredeydi?
Üzerimdeki çarşafı bir hışımla yana doğru savurup sinirle yataktan kalktım. Bu insanlar kafayı mı yemişti de gecenin bu saaatinde bu sesi çıkarmaya cürret edebiliyorlardı?
Odamın kapısını açtığımda hızla koridorda ilerleyip merdivenlere geldim. Ses dışarıdan geldiği için oyalanmadan koşar adım binayı terk ettim.
Girişteki merdivenlerde ellerim kulaklarımda öylece dururken etrafta en az benim kadar bu sese dellenen birini aradı gözlerim. Sahi kimse neden cama çıkmıyordu? Çoktan ayaklanmaları gerekmez miydi?
