day 30 | alker

06

Altay'dan Kerem'e.

Merhaba güzelim, nasılsın?

Bugün yurtdışından annem geldi. Biliyorsun neden burada olmadıklarını.

Hatırlıyorsundur belki..

Bana geldiği zaman sorduğu ilk soru, "Kerem ile konuşuyor musun hâlâ?" oldu. Evet demeyi çok isterdim ama annemi reddettim.

Annem ilişkimize en başından beri çok karşı olsa da onu dinlemeyeceğimi iyi biliyordu. Dinlememekle beraber evden ayrılırdım da, yeter ki sen yanımda olsaydın.

Şimdi ne annem ne de sen varsın yanımda. Babam desen nerede olduğunu bilmiyorum, anneme sormadım ama o da muhtemelen Londra'da hayatını yaşamaya devam ediyordur.

Babamın Londra hayalleri ile çok fazla dalga geçerdim ama hiç şakası yokmuş meğerse.

Annem ve babamın yokluğunu hiçbir zaman çektirmediğin için sana teşekkür ederim bi'tanem

Hatırlıyorum da babam bana her tokat attığında ya da vurduğunda sen onu anlardın.

Tokat atmışsa yanağında iz var derdin, küçük de olsa görürdün. Bu yüzden senin gözlerini her zaman öperdim. Sadece yaralarımı sarmıyordu, yara da açıyordu.

Ela gözlerini her zaman sevmiştim, hatırlar mısın bilmem. Her zaman senin gözlerinin sonum olacağını sana söylerdim, sen ise gülüp geçerdin. Gülüp geçmemen gerektiğinin şimdi farkında mısın?

Bunu sana senin karşında değil de evde yazıyorum. Annem bana aşağıdan yemek hazırlıyor, açıkçası onun yaptığı yemekleri pek beğenmiyorum.

Annemin bana hizmet etmesi için tuttuğu kadın, Seda abla, yemekleri çok güzeldir. Sen de çok severdin eskiden.

Ayrıca bize karşı da değildi. İkimizi çok yakıştırırdı. Sen ona söylememem gerektiğini, utandığını söylerdin. Ben yine de ona her şeyini anlatırdım çünkü evde kalan tek kişiydi ve onunla dertleşebiliyordum.

Neredeyse her zaman annesiz büyüdüğümü bildiği için bana annemmiş gibi davranırdı. Eve geç geldiğim zaman bana kızar, nerede olduğumu sorgulardı. Sinirlenmişsem ve cevap vermeyip onu tersleyip odama geçmişsem beni üstelemez, triplerime katlanırdı.

Yarından itibaren kurslarımız başlıyor ve sanırım buna çok heyecanlanıyorum. Aynı kurs sınıfındayız, ama çok konuşabileceğimizden emin değilim. Benimle konuşmayacağını biliyorum.

Aynı kurs sınıfında ne hikmet ise Berke de var. Berke ile eskiden konuşmuyordum ama ayrıldığımız ilk günler tekrar konuşmaya başladık.

Ben ona karşı bir şeyler kesinlikle hissetmiyorum ama ondan emin değilim.

İlk ayrıldığımızda ben onunla konuşurken sürekli bana bakardın, umut ediyordum ki o zamanlar sen de benden hâlâ hoşlanıyordun, sonradan gitti her şeyler.

Ben sana bunu yazarken annem içeri girip yemek yemem gerektiğini söyledi. Anneme istemiyorum diyemedim, deseydim yüzüme tip tip bakar odadan kapıyı çarparak çıkardı.

Şimdi aşağıya inip Seda ablanın yemeğinden yiyeceğim. Annem görmeden koyacağım tabii ki, anlar ama neyse.

Görüşürüz Kerem'im. Umarım yarın seninle konuşabilirim, iyi geceler.

🤎

Genel olarak normal yazı ağırlıklı yazmak istiyorum sizce..

Bu tarz da yazabilirim, olmazsa texting de karışık olur

Bu bölümde genel olarak Altay'ın aile yaşamından bahsetmiş oldum pek Kerem yoktu

BAYBAY