capitulo final

829 38 2
                                    

Damian: 'Solo responde' pensó Damián.

Finalmente confesó sus sentimientos, aunque le resultó realmente vergonzoso admitirlo. Y han pasado casi 5 minutos y aún no he recibido ninguna respuesta. Simplemente mantuvo la cabeza gacha por miedo a mirar hacia arriba pensando en cómo es su expresión en este momento.

Él esperó.....

Esperó.....

Esperó.

Sin embargo, no hubo respuesta. Respiró hondo y finalmente se armó de valor para mirar sólo para encontrar a Marinette congelada con la cara roja.

Damian: ¿Marinette...?-- Llamó sólo para no encontrar respuesta-- Marinette gritó de nuevo-- ¡¡MARINETTE!!" Gritó sacudiéndola un poco, mientras.

Marinette finalmente sale de sus pensamientos y lo mira solo para desmayarse.

Damian la cojio antes de que cayera al suelo.

Damian: '¿qué pasó? ¿Me rechazaron?-- pensó mirando a la ahora desmayada Mari.

salto de tiempo

Mari: Uh, ¿qué me pasó?-- murmuró Mari despertando frotándose un poco la cabeza.

Damian: ¿Estás bien?-- Ella escuchó a alguien.

Levantó la vista y encontró a Damian mirándola un poco preocupado.

Miró a su alrededor y se encontró en su habitación mientras estaba sentada en su cama.

Estaba un poco confundida hasta que se dio cuenta y saltó un poco.

Mari: ¿¡D-d-Damián!?-- ella grita Rápidamente recuerda la confesión y se avergüenza por lo estúpidamente que llegó.

Ella se levantó rápidamente de la cama y se inclinó un poco disculpándose por la reacción y no responderle.

Mari: '¿Por qué siempre me avergüenzo?'-- pensó mientras mentalmente se ponía las manos en la cara-- Todo está... Y sí, me gustaría intentarlo-- dijo mirando hacia abajo mientras las puntas de sus orejas se ponían rojas.

Damian: ¿En serio?.

Mari: mhm-- asintió avergonzada.

Damian la tomó por sorpresa al abrazarla de repente.

Aunque ella le devolvió el abrazo tan pronto como él enterró su rostro en sus hombros tratando de no dejar salir las lágrimas mientras Marinette le acariciaba la cabeza con una pequeña sonrisa mientras rompía un poco el abrazo y compartía un dulce beso y luego Marinette colocó sus manos en su mejilla.

Aunque ella le devolvió el abrazo tan pronto como él enterró su rostro en sus hombros tratando de no dejar salir las lágrimas mientras Marinette le acariciaba la cabeza con una pequeña sonrisa mientras rompía un poco el abrazo y compartía un dulce...

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.


~Supongo que toda la espera vale la pena~

                       El FIN

no me culpen a mí culpen a la escritora yo solo la traducí

Un viaje a gothan【Daminette】traducidoUnde poveștirile trăiesc. Descoperă acum