CHAPTER 3 (Bestfriend)

140 12 0
                                        

Bestfriend

Zeah's  POV

"First week palang Zeah, andami na agad na sumbong ang nakakarating sakin." Sermon ni kuya habang nasa hapag kainan kaming dalawa.

"Kuya ang agang-aga pa, nanenermon ka na kaagad." Sino na naman bang nagsusumbong kay kuya? Tatlong beses lang naman akong hindi pumapasok tuwing hapon.

"Ano ba Zeah, ayusin mo naman ang buhay mo, ilang taon kana kumilos ka naman ng nakabase sa edad mo, hindi yung para kang batang sobrang immature." Napatingin ako kay kuya.

"Pasensiya kung immature." Inalis ko ang tingin ko sa kaniya at  nagpatuloy nalang sa pagkain. Kay agang-aga wala na agad ako sa mood. Mali naman talaga na hindi ako pumapasok, pero hindi ko alam may kung anong katamaram lagi ang nangingibabaw sa akin.

"If you're not attending afternoon classes anyway, it might be better if you just don't study at all." I put down the spoon and fork I was holding, which had caused the noise.

"Seryoso ka na ba diyan? Na wag na akong mag-aral? Kasi kung, oo ayos lang naman sa akin." Kuya looked me in the eyes. Even though I felt scared by his gaze, pinilit kong labanan ang titig niya.

"Then you’re just proving that you are immature."

"You’re saying that because you don’t know what I’m feeling or what I’ve been through." I took a sip of water.

"How would I know if you don’t say anything? If others don’t tell me, di ko pa malalaman." His voice was starting to rise.

"Nagkaka-oras ka ba? Eh halos di na nga tayo nagkikita dahil sa trabaho mo diba? So saang oras  ako pwedeng mag-share sayo?"

"I'm doing all of this for you, Zeah. If you think time is the issue, I can definitely make time for you. It seems like you’re really pushing me away, so you don’t see or feel that I’m always here for you." Kuya's expression and voice remained steady, as if he wasn’t about to break down over what he was saying.

"Ako ba talaga ang lumalayo?" Huling saad ko at uminom na ng tubig. I grabbed my bag and left the house.

At dahil nga wala naman na akong motor ay naglakad lang ako palabas ng subdivision at nag-abang ng pwede kong masakyan.

Sorry, kuya.

Pumunta lang ako sa dagat at naupo sa buhangin at pinagmamasdan ang mga alon, pati narin ang mga batang nagsasaya paglalangoy.

Parang saglit na panahon ko lang naranasan ang pakiramdam na ganon talaga kasaya. Dahil bata palang naman ako ay namulat na ako sa isang pamilyaang puro sigaw ang naririnig.

So even though kuya often lectures me, I love him so much. I truly feel guilty when I argue with him because, throughout my life, he's the only one who hasn’t left me. He’s the only one who makes me feel genuine happiness, and he’s the only one who stands by me when it feels like the world is against me.

Di ko talaga alam kung paano ako makakabawi sa kaniya. Kahit gusto ko siyang pasayahin sa pamamagitan ng pag-aaral ng mabuti, ewan ko ba kung bakit di ko magawa.

"Pwede ba kitang tabihan?" Lumapit sakin ang isang lalaki at hindi pa man ako sumasagot ay naupo na iyo sa tabi ko kaya naman hindi ko nalamang ito binigyang pansin.

"Ako nga pala si Jazki" saad niya at naglahad ng kamay, kaya naman kinamayan ko siya.

"Ako si Z" Pagpapakilala ko.

"So, may gagawin ka ba? Kung gusto mo sama ka muna sakin, we'll do something fun."  His tone was flirtatious, so I shot him a disapproving look. Just as I was about to stand up, he suddenly grabbed my thigh, which made me punch him in the face immediately.

Beneath The Silver SkyWhere stories live. Discover now