მივუყვები ქუჩას,სრულიად მარტო,ისევ ჩემთვის ვფიქრობ,მაგრამ აღარ ვიცი რაზე ვიფიქრო,უკვე ყველაფერი ერთმანეთში მერევა,ჰარუტოზე ფიქრში ვიძირები,ირგვლივ სრულიად სიჩუმეა,მსიამოვნებს ეს სიჩუმე,ირგვლივ ჩაბნელებული სახლები,აქაურობა სულ მოსაწყენია,უკვე იმდენად დავიღალე რომ არაფრის თავი არ მაქვს,შემდეგ ერთ ღერ სიგარეტს ვიღებ და ვუკიდებ,ისევ ჩემთვის მივსეირნობ მარტო ქუჩაში,იმის იმედი მაქვს რომ ჰარუტოს სადმე გადავეყრები,იმედს არასდროს ვკარგავდი,უკვე კი თითქმის იმედიც აღარ მაქვს,ჩემს თავსაც ვეღარ ვცნობ.უეცრად რაღაცაზე ჩავფიქრდი,ეს სიჩუმე კი სამწუხაროდ დოიანმა დამირღვია,მაგრამ გამიხარდა მისი გამოჩენაც,დოიანი წინ შემომხვდა,თვალი შემავლო,თავი არასასიამოვნოდ იგრძნო როცა სიგარეტით ხელში დამინახა.
შენ რა კიდევ ეწევი?-დოიანი.
აბა სხვა რა გავაკეთო?-ჯუნგიუ.
ხომ იცი,არ შეიძლება მოწევა ჯანმრთელობის საზიანოა-დოიანი.
ვიცი,მაგრამ უკვე აზრი აღარ აქვს,ტყუილად მესაუბრები-ჯუნგიუ
ასეთი ჯიუტი რატომ ხარ?-დოიანი.
ჯუნგიუმ დოიანს პასუხი აღარ გასცა,შემდეგ კი ერთად გზა განვაგრძეთ.,უკვე შუაღამე იყო,დოიანი სახლამდე მივაცილე,შემდეგ კი სახლში მეც წამოვედი.როცა სახლში მივედი წინ დედაჩემი დახვდა,თვალებზე ცრემლები ჰქონდა,ძალიან შევშინდი ასე რომ დავინახე,მისკენ მივედი და ჩავეხუტე,შემდეგ მამაჩემი გამოვიდა,როგორც ეტყობოდა გაბრაზებული იყო,ნელნელა ჩვენსკენ წამოვიდა,მე დედაჩემს გაფავეფარე,და მამაჩემის განრისხებულ სახეს ვუყურებდი,მივხვდი რომ გაბრაზებული ჩემზე იყო,მამაჩემმა ყვირილი დაიწყო ბოლოს ვეღარ მოვითმინე,ვცდილობდი ხმა არ ამომეღო მაგრამ არ გამომივიდა,ჩემს მშობლებთან კამათის დროს ნამდვილად ცუდად ვხვდებოდი,თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა,არ მიყვარდა ჩხუბი არც კამათი,თან არ მინდოდა შემემჩნია რომ ცრემლები მომდიოდა,უკვე შფოთვები დამეწყო,შემდეგ კი ოთახში გავიქეცი,კარები ჩავკეტე და საწოლზე დავვარდი.მთელი დღე ამოუსუნთქებლად ვტიროდი.ტელეფონზე უეცრად ზარი შემოვიდა,ნომერი არ მეცნო გაგონებას არ ვაპირებდი,მაგრამ მაინც ვუპასუხე,თავიდან ხმას არ იღებდა თუმცა,ნაცნობი ხმა გავიგე,შემდეგ მივხვდი რომ ჰარუტო იყო,მისი ხმის გაგონებაზე შევშინდი,სახეზე ფერი დავკარგე,ხმაც ვეღარ ამოვიღე იმდენად იმოქმედა ჩემზე,შემდეგ კი გათიშა.მალევე ბევრჯერ გადავურეკე მაგრამ ტელეფონი გამორთული ჰქონდა,ვერ ვხვდებოდი უნდა გამხარებოდა თუ არა,ამდენი ხნის შემდეგ ჰარუტომ პირველად დამირეკა,მაგრამ ნეტავ რატომ გათიშა?ცოტახანში გარეთ გავიხედე იმ იმედით რომ იქ დავინახავდი,მაგრამ უშედეგოთ,მის მერე ჰარუტოს ბერვჯერ გადავურეკე იმ ნომერზე,მაგრამ არ მიპასუხა,იმედი მქონდა რომ მიპასუხებდა,ჩემს თავს ვარწმუნებდი რომ სადმე შევხვდებოდი,ან ისევ დამირეკავდა,მთელი ღამე ფანჯარასთან ვიჯექი,ჩემთვის ჩუმად ვტიროდი,მე და ჰარუტოს ფოტოებს ვათვალიერებდი,თან ჩვენს ტკბილ და საოცარ მოგონებებს ვიხსენებდი,ხან უაზროდ მეღიმებოდა ხან კიდევ თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა,ბოლოს თავიც ვეღარ შევიკავე და ტირილი დავიწყე.უეცრად კარებზე ხმა გავიგე,დედაჩემი იყო,მივედი და კარები გავუღე,არ მინდოდა გამეღო მაგრამ დედაჩემი ჩემზე მეტად მეცოდებოდა!არ მიყვარდა ასეთი სახით რო ვხვდებოდი,დედაჩემა როცა შემამჩნია რომ სახე წითელი მქონდა ტირილით,თვალები აუცრემლიანდა,დედაჩემის თვალებში თითქოს სიძულვილს ვხედავდი,დედაჩემთან მივედი და მაგრად მოვხვიე ხელები.შემდეგ ჩემთან ერთად იწვა,მე მის მხარზე თავი მედო და ჩუმად ვტიროდი,დედაჩემი კი თავზე ხელს მისვამდა და სახეს მიკოცნიდა!.როცა ჩემი ხმა ოთახში ამოვიდა,ეგრევე ცრემლები შევიწმინდე,ისიც ჩვენთან მოვიდა,სამივეს ერთად ჩაგვეძინა...
შემდეგ დილას კი გავიღვიძე საწოლში მარტო ვიწექი,ალბათ დედაჩემი მალევე გავიდა და ჩემი ძმა წაიყვანა რომ კარგად გამომეძინა. გუშინდელ დღეზე ძალიან ვდარდობდი,გუშინ ჰარუტომ რომ დამირეკა,გამიკვირდა,ისევ მასზე ვდარდობდი,ერთი სული მქონდა როდის შევხვდებოდი,მაგრამ არ ვიცოდი ეს როდის მოხდებოდა,ან საერთოდ თუ მექნებოდა ეს შანსი.
უნივერიტეტში უნდა წავსულიყავი,ძალიან ვერ ვიტანდი მაგრამ რა მექნა.
მალევე მოვემზადე და ქვემოთ ჩავედი,დედაჩემა გემრიელი კერძები გააკეთა,მალევე ვჭამე და სახლიდან გავედი.
გზად კი დოიანი შემომხვდა,ორივე უნივერიტეტში წავედით,როცა მივედით ისეთი არაფერი მომხდარა,დანარჩენები ჯერ არ სჩანდნენ,მაგრამ მალევე მოვიდნენ,დღეს კი ცოტა ვიყავით,მაგრამ ლექტორი მაინც იყო მოსული,როგორც ყოველთვის როცა ცოტა ვიყავით ლექტორი არ გვიტარებდა,რადგან მასაც ეზარებოდა,მაგრამ დღეს უცნაური იყო,რატომღაც გაკვეთილი ჩაგვიტარა.მალევე დასვენება იყო,მე და დოიანი კაფეში ჩავედით,დოიანი წინ გაშტერებული იყურებოდა,ორჯერ შევნიშნე მაგრამ არ მივაქციე ყურადღება,შემდეგ უკან გავიხედე,წინ მაღალი,განიერი მხრებით,შავი თმით ლამაზი ბიჭი იდგა,დოიანს თვალებზე ცრემლები მოადგა,შემდეგ მისკენ წავიდა და ჩაეხუტა,მე გაკვირვებული ვიყავი,შემდეგ მივხვდი რომ ეს ჯუნჰვანი იყო,რომელიც დოიანი მთელი ზაფხული მასზე მიყვებოდა,ის მისი შეყვარებულია,ის უცხო ქვეყანაში იყო პრობლემების გამო,ამიტომ დოიანი მას ვერ ნახულობდა,შემდეგ მას მივესალმე და გავიცანი,შემდეგ ისიც ჩვენთან დაჯდა,საუზმე ერთად მივირთვით,თურმე ესეც ჩვენს კლასში იქნება,ძალიან გამიხარდა დოიანს ბედნიერი სახით ვხედავდი,დღეს თითქოს სხვა იყო,ძალიან უხაროდა,რათქმაუნდა მეც მიხაროდა როცა დოიანის სახეზე პირველად ღიმილი დავინახე.შემდეგ გაკვეთილზე დაბრუნდით,მასწავლებელი არ მოსულა,ბავშვები ძალიან ხმაურობდნენ,ბოლოს დაწყნარდნენ,როცა უნივერსიტეტის ბულერები გამოჩდნენ,ხმა ვეღარც ამოიღეს,გამიკვირდა კიდევაც,მათ არც ვიცნობდი,ასე რომ მათთან პრობლემები არც მინდოდა,შემდეგ კი გარეთ ჩუმად გავედი,ბოლო გაკვეთილი იყო,მაგრამ სახლში წავედი,რადგან დაღლილი ვიყავი.
