Jouw wereld is de mijne niet

7. Hypocriet

Anna en ik dansen, terwijl Matthyas naar de achtergrond verdwijnt. Hij blijft echter van een afstand naar ons kijken; dit keer verliest hij ons niet uit het oog. Op enig moment komt hij naar ons toe om te zeggen dat Hessel niet meer komt. Hij heeft dat verteld per telefoon en ook om te vragen of Matthyas ons mee wil nemen naar zijn huis. Morgen bespreken ze wel even hoe verder.

Ik heb geen idee wat er daarna allemaal precies is gebeurd, maar op een bepaald moment bevinden we ons in een keet met zo'n tien andere boeren. We zitten daar een tijdje, een uur of misschien wel langer. Misschien ook wel korter. Als we afscheid van iedereen nemen, spreek ik inmiddels vloeiend het lokale accent mee. Weer terug op de fiets houd ik het accent even aan, totdat Matthyas tegen mij zegt: "praat maar weer uh, dat eigen taaltje van je."

"Ik dacht dat je 't juist leuk vond," zeg ik zwoel en ik knipoog een keer naar hem. Matthyas ontmoet mijn ogen, maar laat niks van zijn gezicht aflezen. Hij gaat dus niet in op mijn opmerking, Anna wel. "Fjiet fjieuw," fluit ze vanaf de bagagedrager van Matthyas zijn fiets. Ik kan mij zo snel niet meer heugen of ze zelf een fiets meehad naar de feesttent of dat ze de heenreis ook al bij iemand achterop zat.

Al voordat we bij een schuur op het terrein van huize uh, Matthyas zijn achternaam, zijn aangekomen, springt Anna van zijn fiets af. Ze begint te juichen, alsof ze er een adrenalinekick van heeft gekregen. Dat zou trouwens nog best wel eens het geval kunnen zijn. Matthyas en ik kijken haar beide na met een glimlach op ons gezicht, terwijl we achteruit trappen om de fiets te doen verlangzamen. Anna zet het op een rennen om ons nog bij te kunnen houden. Al fietsend en rennend leidt Matthyas ons naar een andere ingang van de schuur dan eerder deze avond.

Anna pakt al lacherig onze bagagedragers vast, terwijl ze blijft rennen, zelfs als we met de handremmen willen stoppen. Ik zet vlug mijn voeten op de grond neer, waardoor ik een val met de fiets weet te voorkomen. Dan zijn we plots bij een deur waar Matthyas ons voor waarschuwt, "oh, oh, oh," terwijl hij de rennen van de fiets zo hard indrukt dat ze beginnen te piepen. Desalniettemin knalt hij met het voorwiel van zijn fiets tegen de deur, waardoor hij van zijn zadel schiet.

Anna en hij beginnen te lachen, terwijl ik nog bezig ben met een slide zodat ik niet ook tegen de deur aan knal. Ik kom op tijd tot stilstand en leg de fiets op de grond neer, waarna ik schokkerig met ze mee lach. Ik stap over de fiets heen en dring mezelf bij de deur op. Ik gris de sleutel uit Matthyas' hand die hij net uit zijn broekzak heeft gehaald en ik ga vervolgens pal voor hem staan met mijn gezicht naar de deur gedraaid. Ik buig mijn hoofd voorover en houd het sleutelbos in beide handen. Er zitten wel een tiental sleutels en een aantal sleutelhangers aan een enkele sleutelring.

"Lukt je niet," krijg ik achter mij te horen, maar ik negeer het. Tuurlijk lukt het mij wel, ik ben niet dronken. Ik probeer elke sleutel door ze simpelweg één voor één in het slot te steken, totdat ik uiteindelijk de juiste te pakken heb. Net op dat moment begint Matthyas zich ermee te bemoeien; met zijn handen om precies te zijn. Hij probeert de sleutel van mij af te pakken, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik druk hem daarom met mijn hele lichaam weg en verbazingwekkend genoeg laat hij zich wel erg gemakkelijk wegduwen voor zo'n grote jongen, maar pas als ik iets hoor kletteren, besef ik mij waarom het zo makkelijk ging. Hij staat, of nou ja, stond, nog met zijn fiets tussen de benen en valt dus nu met fiets en al om. Anna begint luider te lachen, maar ik houd het bij een brede glimlach. Matthyas lacht wat, terwijl hij een poging doet om zichzelf uit zijn benarde positie te bevrijden en op te staan. Hij valt echter nog een keer en dit keer op zijn knieën, omdat zijn voeten vastzitten in het frame van de fiets. Ditmaal schiet ik wel in de lach en ik laat het sleutelbos uit mijn handen vallen. Ik zak zowat door mijn knieën, buig met mijn bovenlichaam voorover en leg mijn handen te steunen op mijn knieën. Ik krijg gewoon buikpijn van het lachen of ik moet kotsen door de drank, dat kan natuurlijk ook nog altijd.