Kelebeğin Rüyası

21.Bölüm: Biliyorsun, İyi Değilim

"BİLİYORSUN, İYİ DEĞİLİM"

🌸🦋

Bölüm Şarkısı: Amy Winehouse - You Know I'm No Good

*

İyi ki doğdun Masal, iyi ki zihnimde yaşıyorsun. Seni çok seviyorum. Finale kadar satırlarda, ömrüm boyunca ise zihnimde olacaksın. Duygulandım...

Bölüm sınırı oyları ve yorumları istediğim gibi gelmese de yeni bölüm sizlerle. En azından yalnız olmadığımı bilmek beni mutlu ediyor. Teşekkür ederim.

İyi okumalar!

*

Bir yalan uydur, sonra o yalanın kaç yalana daha gebe kalacağını izle.

Sırtım küvetin soğuk kenarına yaslı şekilde dururken ıslak ve birbirine girmiş saç tutamlarımı parmaklarımla dağıtmaya çalıştım. Karşılık göremediğim öpücükten sonra bu şekilde küvette beklemek, daha doğrusu rahatlamaya çalışmak yapabileceğim tek şeydi. İyi gelmesi gerekiyordu, en azından sıcağa yakın ılık su vücudumu gevşetmeliydi fakat hiç de öyle bir şey olmadı.

Küvetin içinde olduğum zamanlarda hayatımı uzun uzadıya düşünürdüm. Bu benim kendi terapim gibi bir şeydi ama şu anda kendi kendime yapacağım bir terapiyi bile kaldıramazdım. Aydan ile sürekli görüşmek yeterince yorucuydu.

Bedenimi saran köpükleri su yardımı ile giderip küvetten çıktım, birden sıcak sudan soğuk havaya geçiş ürpermeme neden olduğundan hızlıca havluya sarındım.

Bugün iyi düşünmeliydim. Her şeyden önce ben bugün doğmuştum. Bugün, üç yüz altmış beş gün içinde bana ait ve özel olan tek gündü. Onu da kötü şeyler düşünerek mahvedemezdim. Saç havlum ile saçlarımı dağıtırken sarındığım havluyu göğüs kısımlarımdan tutarak banyodan ayrıldım. Kendi odama doğru yürürken annemin biriyle konuştuğunu duydum.

Bize biri mi gelmişti? Annemin arkadaşları gündüz gelmezdi, genelde akşam oturmasına gelirlerdi. Pek arkadaşı olduğu da söylenemezdi. Belki de telefonla konuşuyordu.

Odama gitmekten vazgeçip sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Salonun koltuklarında annem ve karşısında birinin oturduğunu görünce kaşlarımı hafif çattım. Bu... Annemin karşısında oturan... O, olamazdı değil mi?

"Senin ne işin var burada?" diye adeta sinirle köpürürken salona doğru girdim. Artık saçlarımı havlu ile kurulamayı bırakmıştım.

Koltukta oturan nefret ettiğim insan, bana doğru döndüğünde gözlerimiz buluştu. Ondan tüm hücrelerimle iğreniyordum.

"Keyfimden gelmedim," diye sıkkın nefes veren Neşe'ye gözlerimi kısarak baktım. Esas odak noktam o değil, annem olmalıydı. Sorgulayan bakışlarımla ve çatık kaşlarımla anneme döndüğümde annem açıklama yapmak için dudaklarını araladı. "Emniyetten çağırmışlar, oradan geliyormuş."

Siktir.

"Niye geldin?" diye Neşe'ye bakarak soru sormam üzerine etrafına şöyle bir baktı.

"İyi misin diye merak ettim." Şaka mı yapıyordu bu?

"Umurunda mı iyi olup olmamam, Neşe?" Bağırarak sorduğum soru üzerine dudaklarını birbirine bastırdı.