Ruhunda Esir

Yangın

Okul müdürü melek hanım birazdan içeriye girdi.
-kainat hanım hoş geldiniz öğrenciler işe tanıştınız mı?
-hoş buldum.az önce birkaçı ile tanıştım.sizi çok seviyorlar hep sizden bahsettiler.
-bende onları çok seviyorum.her çocuk benim için değerlidir zaten.
Anaokulunda çocuklarla biraz zaman geçirir.daha sonra mesaisi biter.eve gitmek için yola koyulur.kapıyı annesi açar.
-hoş geldin günün nasıldı.
-çok güzeldi.öğrencileri bir görsen nasılda akıllılar.hiç yormayacaklar beni belli.
-aman aman çok iyi.
-babamla nerde?
-acil bir hastası varmış.sinir krizine girmiş.kendine zarar vermeye çalışınca ailesi aradı baban hemen yanına gitmek zorunda kaldı.
-peki sevgi nerde?
-bilmem üst kattadır belki.
-bir günde şu kızın ne halde olduğunu bilsen şaşardım.
Sevgi!
Diye bağırır evin içince sonra merdivenlerden sevgi gelir.
-geldin mi bende seni bekliyordum.üst katta eski fotoğrafları buldum hadi gel kendini görmen lazım.nasılda güzelmişsin.
-çok uzun zaman oldu görmeyeli onları bekle geliyorum.
-kızım yemek hazırdı ama.
-anne hadi sende gel beraber bakalım fotoğraflara.
-ama...
-hadi anne.
-olur peki siz çıkın geliyorum.
Beraber tavan arasına çıkarlar.
Sevgi:
-bak burada kumda oynuyoruz.
Kainat:
-evet ne kadar da küçüğüz.
Sevgi:
-öyle.
Anneleri de yanlarına gelir.
Kainat:
-anne neden sevgi'nin yurtta çekilmiş hiç fotoğrafı yok.
Oya:
-bilmem ona sor.kendisi hiç yollamadı.
Sevgi:
-yangından sonra fotoğraf makinem yanmıştı ondan çekip yollayamadım.
Kainat:
-yangın mı ne yangını? Haa şu senin odanda çıkan yangından bahsediyorsunuz.
Oya:
-kainat ben hala o olayı çözemedim.o yangın nasıl çıkmıştı.
Kainat:
-bilmem sevginin sakarlığı.mumlardan birini nasıl becermişse yatağın üzerine düşürmüştü.sonra ortalık farketmeden koşa sürede alev aldı.
Oya:
-anladım.hadi yemek hazır gelin.