İNTİKAM' IN MELODİSİ ☠♫

5. BÖLÜM: (SOĞUK BEDEN)

Siyah kazağım, Siyah pantolunum ve siyah çizmelerimle hazır sayılırdım. Saçlarımı toplayamamıştım, dağınık duruyorlardı. Makyaj masama iğrenerek baktım. Bugün yapmayacaktım. Zeynebimin eşyaları heryerdeydi. Baktıkça yüreğim yanıyordu. Kan çanağı gözlerim tekrar dolmuştu. Kapı çaldı ve annem benden beter bir halde odama girdi. Yavaş adımlarla bana yaklaştı ve biranda sarıldı. O an ikimiz de ağlamaya başladık. Annem yorgun sesi ile
"Nidaammm!"
Diye bağırdı ve ben daha çok ağladım.
"Nidaa gitmedi değilmi? Kardeşin gitmedi. Benim küçük bebeğim gitmedi..."
"An-nee!"
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Annemi teselli edemiyordum.
Yaralandığım yerden, onun yarasını saramıyordum...
Annem benden ayrıldı ve bir zamanlar zeynebin önünde elbiseler denediği aynaya doğru çevirdi. Makyaj masasından tarağımı aldı. Ve saçlarımı taramaya başladı.
" 2 gün önce zeynebimin saçlarını böyle taradım..."
Dedi ve ağlaya ağlaya saçlarımı taramaya devam etti. Aynadan kendime baktım. Göz altlarım mosmor olmuştu. Ela gözlerim cansızdı. Yüzümün rengi gitmiş, oldukça solgun görünüyordum. Annem taramayı bitirmiş, tarağımı ise masama koymuştu. Arkamdan kollarını boynuma dolayıp sarıldı. Saçlarımı öptü.
"Bana zeynebimi getir nida. Biliyorum benim minik kuşum beni bırakmaz. Geri getir bana onu nida..."
Boğazım düğümlemişti. Konuşamadım o an. Ne yapacağımı bilmiyordum. Ama bildiğim tek birşey vardı;
Kardeşim geri gelmeyecekti, annem ise bunu kabullenmeyecekti...
***
"Ne zaman göreceğiz?"
Selen sorumu cevapsız bırakmadı.
"Yetkililer içeri alacaklar birazdan. "
Kıpkırmızı gözler ile etrafı izliyordum. koridorun sonunda babasını kaybetmiş bir aile vardı. haykırışlarla kendilerini yerden yere atıyorlardı.
Onların yerinde olmayı isterdim. Zeynep yerine babam ölseydi Belki de canım daha az yanardı.
Belki de hiç yanmazdı..
ve anladım ki hayat çok acımasız ve adaletsizdi. Kötüleri ayakta tutan ve iyileri her daim bitiren bir dünyada yaşıyorduk. bu da biz iyi insanların şanssızlığıydı. Selen koluma dokununca kendime geldim. sıra bizdeydi. içeri giren yıkılmış vaziyette çıkıyordu dışarıya. kendimi hazır hissetmiyordum önce annem ile teyzem girdi Ve ben kendimi kardeşimi morgda görmeye hazır Hissedemedim. Annem Girdikten bir süre sonra Feryadı duyuldu;
"Yavruuuummm!"
ve gözlerim doldu..
"ben seni buralarda mı görecektim!" gözlerimden birkaç yaş aktı...
" Sen daha buralara girmek için çok küçüksüün!"
ve o dayanamayıp ağlamaya başladım.. "nasıl kıydılar sana kızım? nasıl kıydılar benim Çünkü bebeğime?!"
hıçkırarak ağlamaya başladığımda Dizlerimin üstünde duramıyorum. Selen koluma girdi ve beni koridordaki koltuklara oturttu. 5 dakika sonra annem beter bir halde dışarı çıktı. selen ile bendeydi. sıra içeri girdik ve o an bende de İpler koptu .
"Zeyneeep!!"
feryadım morgu inletmişti. yüreğimdeki acı tarifsizdi. kız kardeşimin yüzü bembeyazdı ve solgundu. En acısı da yüzünde acı bir tebessüm vardı. titreyen ellerimle yüzüne dokundum.
Teni buz gibiydi...
görevli kadın köşeden dolu gözlerle bizi izliyordu. görevliye baktım ve Ağlaya Ağlaya;
" Lütfen onu buradan Çıkarın. o soğuğu hiç sevmez. Üşür o burada hasta olur. lütfen çıkarın onu o daha çok küçük!" görevli kadın ağlamaya başladı .başını iki yanına çaresizce salladı. Ben ise kardeşimi yüzüne dokunuyordum. istiyordum ki kalksın "abla!" diyerek sarılsın.
istiyordum ki yine şakalar yapsın. istiyordum ki "canım ablam!" diyerek Yanaklarımı sıka sıka beni sevsin ve ben ise ona "Minik kelebeğim" diyerek sımsıkı sarılayım.
ama gitmişti artık kalkamayacaktı. kardeşimin elini tutarken o an şunu söyledim;
" andolsun ki, Seni bu hale getireni Ben daha beter hale getireceğim ve senin intikamını alacağım. sana Bunu yapanı bulacağım ve hakkını Yerde bırakmayacağım.
And olsun,
And olsun,
And olsun..."

Bölüm sonu. Duygu ve düşüncelerinizi yazmayı unutmayınız..;)