shit happens // mabbie

Hoofdstuk 28. Eindstand

Robbie POV:

Hoewel ik vaak genoeg grappen heb gemaakt dat ik enorm goed tegen alcohol kan, beginnen de drankjes ondertussen wel zijn werk te doen. Steeds minder raak ik bewust van de omgeving, wat de anderen doen en wat hun bezighoudt. De enige waar ik af en toe naar omkijk is Matthy, maar ook hij lijkt zich te vermaken.

Het is een tijd geleden dat ik tijdens het stappen met een meisje zo gedanst heb. Eerder zat ik enkel met mijn hoofd bij Matthy en ook nu denk ik veel aan hem. Maar ik weet ook dat het nu moet, dat er ergens iemand met een mobiele telefoon foto's maakt en dat daardoor mensen daarover zullen gaan praten.

Hoewel ik het erg gezellig met Marlies heb en ze een leuke danspartner is, ben ik niet bepaald van plan om meer met haar te doen. Bij nader inzien waren onze gezichten inderdaad dicht bij elkaar, maar van plan om haar te zoenen was ik zeker niet. Ik scan de kamer weer, zoekend naar Matthy. Zodra ik hem zie, laat ik Marlies weer los, want het is duidelijk dat Raoul met hem wegloopt.

Onmiddellijk loop ik achter het duo aan. Gaat het wel goed met hem? Heb ik iets verkeerd gedaan?

Matthy POV:

Aan de ene kant wilde ik blijven kijken, kijken naar wat er tussen de twee ging gebeuren. Aan de andere kant denk ik dat het goed is dat Raoul me heeft meegenomen. Mochten ze echt gaan zoenen, kan ik dat niet aanzien. Ik kan niet kijken hoe Robbie met een ander gaat, niet met alles wat ik al heb gedaan voor deze relatie.

Ik rook niet, was niet van plan om te gaan rokken en vind het normaal enorm smerig, maar deze situatie blijkt een uitzondering te zijn. Sigaretten helpen mensen tot rust te komen, toch? Van Tamara, die mogelijk een jaarvoorraad aan nicotine bij zich heeft, krijg ik er eentje in mijn handen gedrukt. "Niemand heeft longkanker gekregen van een sigaret." Zegt ze, terwijl ze haar eigen opsteekt.

De smaak is vies, de lucht brandt in mijn longen en ik vind er eigenlijk niets aan, maar alsnog kan ik me er niet toe zetten om hem uit te drukken. Misschien hadden ze wel gelijk. Ik wil de sigaret weer aan mijn lippen zetten wanneer ik Robbie naar buiten zie stormen. "Jezus, Mat. Je gaf me een hartaanval."

Robbie POV:

In een staat die ik enkel kan omschrijven als pure paniek ben ik op zoek naar Matthy. Waar is hij nu weer naartoe gevlucht? Gelukkig duurt de zoektocht niet lang, want zodra ik buiten kom zie ik hem staan. Ik wil iets zeggen over het kankerstokje in zijn handen, maar besluit me maar in te houden. Ik trek hem in een knuffel. "Ik dacht dat je boos was."

De reactie die ik vervolgens van hem krijg ik alles behalve wat ik hem had verwacht. Zachtjes duwt hij me weg. Nu ik zijn gezicht beter zie, is een ding niet te missen, hij is duidelijk ontzettend dronken. "Moest jij niet tongen met die gleuf van je?" Vraagt hij. Aan zijn blik is te zien dat hij allesbehalve blij is.

"Tongen? Waar heb jij het nou weer over? Ik doe gewoon wat we hadden afgesproken. Jij bent degene die hiermee akkoord is gegaan." Ik snap dat het niet leuk was om te zien, maar hij kan ook niet doen alsof dit uit de lucht kwam vallen. Uiteindelijk heb ik nooit iets gedaan wat we niet hadden afgesproken, enkel wat met haar gedanst en gedaan alsof ik aan het flirten was.

"Ik zag het heus wel." Chagrijnig gooit hij het overgebleven stukje van zijn sigaret op de grond. "Je vind haar leuk. Ga haar zoenen, dan. Van mij mag je, hoor. Allemaal een stuk makkelijker dan dit gezeik. Is dit nu hoe het altijd gaat? Jij die doet alsof je met een ander bent?"

Als het aan mij had gelegen, had dit allemaal niet gehoeven. Ik heb gewoon gedaan wat de andere jongens verstandig leek. "Denk je dat ik hier gelukkig van word? Doen alsof ik een ander leuk vind, terwijl jij de enige bent waar ik aan kan denken?" Ik pak zijn handen vast en trek hem naar me toe. "Er is maar een persoon die ik hier wil zoenen, en je weet donders goed wie dat is."

En precies dat doe ik. Ik trek hem naar beneden en kus hem. Kan mij het schelen wie ons samen ziet.

___

roken is slecht kinderen, niet doen

also dit was het sorry schatjes morgen epiloog