𝖡𝖾𝗒𝗈𝗇𝖽 𝖳𝗁𝖾 𝖲𝗂𝗆𝗉𝗅𝗂𝖼𝗂𝗍𝗒 @𝗝𝗮𝘆𝘄𝗼𝗻

| 𝖭 𝗂 𝗇 𝖾

-Unicode-

" လွမ်းတယ် မင်ယောလ်ဂျယ်။ "

" ငါတို့လည်း လွမ်းပါတယ်ကွ၊ အီဂယောင်းရဲ့။ "

ဗြောင်ဂျွန်းရဲ့ ခပ်ထေ့ထေ့ စကားကို ဂျောင်ဝန်းက အသံတိတ် ရယ်သည်။ အမှန်တိုင်း ပြောရလျှင် သူလည်း ယောလ်ဂျယ်ကို အရမ်း လွမ်းနေသည်။ ကိုကိုကြီးကြောင့် အဆက်အသွယ် ရနေတုန်းပဲဆိုပေမဲ့လည်း သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က အမြဲတတွဲတွဲ ရှိနေခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ အခုလိုမျိုး ရက်ချီကြာအောင် အကြာကြီး မခွဲဖူးသေး။ လွမ်းလိုက်တာ သူ့သူငယ်ချင်း အဆိုးလေးကို။

" ပြန်တော့လာမှာမလား ? "

" လာရမှာပေါ့။ စာသင်နှစ်က ကျန်သေးတာကို။ အင်း ... ဒုတိယနှစ်ကြီး ပြီးသွားရင်တော့ မသေချာဘူးရယ်။ "

ပြောနေရင်းနှင့်မှ အီဂယောင်းကို ဂျောင်ဝန်း မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာက တော်တော်မကောင်း။ အင်းလေ၊ သူတို့တောင် သည်လောက် ဝမ်းနည်းနေတာ အီဂယောင်းဆို ဘယ်လောက်တောင် ခံစားရလေမလဲ။ နားလည်ပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အချစ်ဆိုသည့် အရာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေတတ်ပြီမို့။

" လွမ်းတယ်ဆိုပြီး မဟုတ်တာတွေတော့ လျှောက်လုပ်ဖို့ မစဥ်းစားနဲ့နော် ဆရာသမား။ ငါတို့ ရှိတယ်။ ငါတို့နှစ်ယောက်က မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ပစ်မထားဘူး။ "

​ဆရာကြီး ဗြောင်ဂျွန်းကတော့ သူ့အကျင့်အတိုင်း ဆုံးမသြဝါဒ ချဖို့ ပြင်နေပြန်သည်။ သို့သော်လည်း သူပြောတာ မှန်သည်။ အီဂယောင်းက စိတ်မြန်သည့်သူစား။ ထို့ပြင် သိုလည်း သိုဝှက်လွန်း၏။ မင်ယောလ်ဂျယ်လည်း တူတူပါပင်။ ထို့ကြောင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုစိတ်ပူရသည်။ တစ်ခုခုဆို မပြောဘဲ လုပ်ချင်ရာတွေ လုပ်သွားကြမှာ ​ဂျောင်ဝန်းကိုယ်တိုင်လည်း စိုးရိမ်မိသည်။

ဗြောင်ဂျွန်းနောက်ကနေ ဖော်လိုလိုက်ပြီး သူပါ ဆရာကြီး ဝင်လုပ်ဖို့ ပြင်လိုက်ပေမဲ့ ဖုန်းဆီက နိုတီသံကြောင့် အီဂယောင်းဆီက အာရုံက ဖုန်းဆီသို့ ပြောင်းသွား၏။ သည်တလော မက်ဆေ့ချ်အပို့ဆုံးက ဘယ်သူလဲဆိုတာ ဂျောင်ဝန်း သိပြီးသားလေ။ သည်တစ်ခါလည်း သူပဲဖြစ်မှာ။