«ម៉ាក់អ្ហឹកៗ!»ជីមីនដើរមកដល់មុខរបស់ខ្លួនស្រាប់តែយំហើយបម្រុងនិងដើរទៅអោបលាទោះកាល
ដែរខ្លួនចាកចេញទៅក៏ដោយសារតែគាត់ក៏គេនៅតែស្រលាញ់គាត់នឹកគាត់ចង់នៅជាមួយគាត់ គេមានតែគាត់ហេតុដាច់ចិត្តគាត់ លក់គេឲ្យទៅអ្នកដទៃដូចច្នេះ ណាស់ហើយមកពីព្រោះយើងជាចិញ្ចឹម។
«ចេញទៅកុំមកជិតយើង!»អុនហុី ថយខ្លួនមួយ
ជំហាននៅពេលដែរឃើញជីមីន ដើរចូលមកជិតខ្លួន
«ខ្ងុំទៅហើយម៉ាក់ ម៉ាក់មើលថែរខ្លួនផងណា!»ជីមីនជូតទឹកភ្នែកចេញហើយក៏ញួរកាបូបសម្លៀកបំពាក់ដើរចេញទៅដោយនិយាយក្នុងចិត្តថា មិនអីនោះទេ បើគាត់មិនឲ្យចូលជិតគេនិងមិនចូលដែរ
មកដល់ឡានសេរីទំនើប ជីមីនត្រូវបានអង្គរក្ស របស់
អ្នកស្រី យ៉ាងលីយ៉ុង នាំចូលឡានសេរីទំនើប ជាមួយ និងលោកម្ចាស់ តែជីមីនអង្គុយខាងមុខជាមួយតាកុងឡាន
ជីមីនអង្គុយភ្លឹកភ្លាំងសឹងតែគ្មានវិញ្ញានក្នុងខ្លួនទៅហើយ គេកំពុងតែទប់មិនឲ្យយំ ព្រោះខ្លាចទើសទាល់និងគ្រប់គ្នា
ការធ្វើដំណើរប្រហែលបួនទៅប្រាំម៉ោងទើប
មកដល់វិមានសាចាវិញ តែពេលនេះក៏ម៉ោង9យប់ទៅហើយ
មកដល់ភ្លាម ជីមីនត្រូវបានគេនាំយកទៅបន្ទប់នៅជាន់លើគេ ដែរមានតែមួយបន្ទប់តែប៉ុនណ្ណោះ ជាន់ខាងលើនិងដូចផ្ទះមួយទៀតអញ្ជឹង នៅខាងក្រៅមានទ្វាមួយ ពេលចូលទៅក៏មានសាឡុងនិងមានទ្វាមួយតង់ទៀតដែរជាបន្ទប់គេង ហើយក៏ធំខ្លាំងទៀតផង ដែរធ្វើឲ្យជីមីន ស្មានមិនត្រូវថាវាជាបន្ទប់ដេកឬក៏ជាផ្ទះធំមួយទៅ បានជាធំម្លឹងៗ
«នេះជាបន្ទប់អ្នកណា?»ជីមីនសួរទៅអ្នកបម្រើដែរជូនគេមកនោះ
«គឺជាបន្ទប់របស់អ្នកប្រុសតូចនិងហើយ!»
«ហេតុអីហៅខ្ងុំបែបនិង?»ជីមីន ក៏បានចាប់អារម្មណ៍
និងនាងហៅគេ
«អ្នកប្រុសតូចមកនៅទីនេះគឺក្នុងនាមជាអ្នកអ្នកប្រុសតូច
របស់ពួកយើង គឺជាម្ចាស់ស្រីនៅទីនេះ!»
«ហឹមមខ្ងុំនេះហេស?មិចនិងអាចទៅខ្ងុំត្រឹមជាកូនបំណុលគេតែប៉ុណ្ណោះ!»ជីមីន
អ្នកបម្រើស្រីៗឮអញ្ជឹងក៏ញឹមៗមិនមាត់អីឡើយ
«អឹមស្បែកអ្នកប្រុសតូចរាងស្រអាប់ៗ!»អ្នកបម្រើស្រីម្នាក់និយាយឡើង
