განსგტერის სამოთხე!

14

ღამე უფრო ბნელი ხდებოდა.
ხელები ყურებზე მიიჭირა. ყველაფერი ქაოტური ეჩვენებოდა გარშემო.
ეგუებოდა იმ ფაქტს, რომ სული გავიდოდა სხეულიდან.
მეივი ელოდებოდა ეგრძნო ტკივილი.
მაგრამ არაფერი.
მის წინ ისევ გაცეცხლებული კაცი იდგა.
უნდოდა იქიდან გამქრალიყო.

ნელ-ნელა საღი გონება უბრუნდებოდა და აცნობიერებდა, რომ კაცი მოკლა.

ჯონგუკი - მართლა გეგონა, რომ შენ გესროდი?

უკან გაიხედა და დაინახა, რომ ჯონგუკმა უკვე მკვდარ კაცს ესროლა.
ცრემლები ჩამოუვარდა. ძირს სუსხლიან დანას, რომ ხედავდა უარესად ხდებოდა.

ჯონგუკი - გოგო, რომელიც მუდამ ცუდად ხდებოდა, როდესაც სისხლიანს მხედავდა ახლა თვითონ არის სისხლში?
მეივი. - საღ გონებაზე...არ..ვიყავი.... არ ვიცოდი რას...ვაკეთებდი.
ჯონგუკი - ალესსიო? მას ასე რატომ უჯერებ?
მეივი - ის ჩემი ბატონია. მბრძანებელი.
ჯონგუკი - ეს დედა მოტყნული მოკეტე, მეივი!!!!!!

ჯონგუკი ისე გამოიყურებოდა, რომ ძალიან ეშინოდა მეივის.

ჯონგუკი - მოკალი ხალხი არ მადარდებს.კიდევ მილიონი მოკალი არ მადარდებს . მაგრამ თუ მას კიდევ ბატონს დაუძახებ ჩემი ხელით მოგკლავ!!!
მეივი - ის მე მიყურებს.