Kanatsız Melek

-12-

"Abi?"

Sinan gözlerini yoldan ne kadar ayırmak istemesede arabaya bindiğinden beri sessiz duran abisi onu endişelendiriyordu.Hareketsiz bir şekilde şekilde oturduğu yetmezmiş gibi gözlerini yola kitlemişti.

İçinde fırtınaların koptuğunu gözlerindeki buğudan anlamak kolaydı lakin çektiği acının pişmanlık ile harmanlanmış halini hissetmek o kadarda kolay değildi.Patlamaya hazır volkan misali kanıyordu yüreği.

O bu acıyı kaldıramazken Melek ne acılara göğüs germişti kim bilir?

"Abi bir şey de kurban ola-"

"Melek'in en sevdiği renk ne?"

Güldü.

"Ben bilmiyorum.Abisiyim ama."

Başını iki yana salladı.O hiçbir şey bilmiyordu.Efkan Çakır,kız kardeşi hakkında hiçbir şeyi bilmiyordu.En sevdiği rengi,en sevdiği yemeği,neyi sever neyi sevmez,hobileri neler,nelerden korkar bilmiyordu.Tek bildiği adı gibi bir melek olmasıydı.

Melek daha küçüktü,küçücüktü.Nasıl dayanmıştı onca şeye?

Nasıl senelerce susmuştu?

Neden kimse yardım etmemişti ona?

Neden bütün gözler körelmişti ona karşı?

Melek'te diğer çocuklar gibi neden çocuk olamamıştı?

Ne farkı vardı onlardan?

Ah evet,Melek hastalıklı.

Çünkü o çok çirkin.Kötü kalpli,sevilemeyecek kadar ezik biri.

Babası sevmezken onu başkası neden sevseydi ki?

🍃

İnsanın evi sandığı yer başına yıkılınca nasılda susuyormuş insan gördünüz mü?

İyi bakın ama...

Şu köşede oturan benim.Evim yanıyor ve ben sadece izliyorum.Ne yapabilirdim ki başka,elimden ne gelir?

Ne yapacağım şimdi ben?

Korkuyorum.

O kadar çok korkuyorum ki...

Aynı şeyleri tekrar yaşamak,kabuk bağlamış yaralarımın yeniden kanamasını istemiyordum.

Çünkü ne artık bir yara bandım var ne de gücüm.

Çok acı çektim ben.

Seksek oynadığım için günlerce dışarı yüzü görmedim.

Oyuncak istediğim için saatlerce dayak yedim.