Bir vampirin kucağına düştüm. Burada kalmam için her şeyi yapabilecek bir vampir...
Bir gece ansızın duyulan o ses
Kulağımı tırmaladığında,
Ne olacağını bilemedim
Ve kaçtım kucağına.
Beni kullanıyor, hemde kanımın son damlasına kadar.
Çünkü ben on...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕸
"Manamin, bir saniyeliğine buraya bakabilir misin?" elbisenin korsesi fena derecede canımı yakıyordu. Üzerimi değiştirdikten sonra yemeğe inecektim.
Kaçma girişiminde bulunduğumdan, koşarken saçım başım dağılmış, makyajım akmıştı. Konu hakkında kimse bir şey söylemiyordu fakat merak ettikleri şeyler olduğuna eminim.
Lafı gelmişken, bu iki hizmetçi ne kadar nazik ve anlayışlı olsa da emin olduğum bir şey varsa o da kesinlikle bana sadık olmadıkları. Zaten ne bekliyordum ki?
Burada olduğum sürece onlara sadece diğer insanlara duyurmak istediğim bilgileri verebilirim. Gerçekten güvenmek aptallık olur, daha büyük bir felakete yol açmadan fark etmiş olmakta faydama oldu.
Eminim ki saray dedikodusu her çağda olduğu gibi burada da halk arasında meşhurdur ve bu dedikoduların suyu saray çalışanlarının boğazından geçer.
Manamin elbisenin fermuarını indirip bana ne istediğimi sorar gibi baktı. "Korsenin demiri batıyor." dedim.
"Anladım hanımım, burası dik kalmış." dedikten sonra batan demir parçasını sırtımdan çekip şirince gülümseyerek tekrar fermuarımı kapattı.
Makyajım ve saçım çoktan hazırdı. Üzerimdeki elbisenin omuz kısımları kıvrımlı bir şekilde top gibi kabarıkken göğüs dekoltesi hiç olmadığı kadar açıktı. Zümrüt yeşili elbise bembeyaz tenimi daha da parlatıyor, içinde patlayacak gibi duran göğüslerimin tam sınırına dayanmış açıklığı beni oldukça tedirgin ve çıplak hissettiriyordu.
Siyah saçlarım örgülü bir topuz yapılmış küpelerimde siyah elmas, göğüsümün arasına doğru uzanan zümrüt yeşili bir gerdanlığa ev sahipliği yapıyordum.
Kendi dünyamda hiç bir tarihi figürde görmediğim kadar taşlı tuşlu elbisem ve pahalı mücevherlerimle başka bir dünyada olduğum bir kez daha kafama dank etti. Zamanda geriye falan gitmemiştim.
Calarus, "Aşağıya inelim mi hanımım?" diye sorduğunda onu hafifçe onaylayarak Manamin'in önden gitmesine izin verip peşine takıldım.
Bu sarayı artık öğrenmem, burada olduğum süre zarfınca kendimi güçlendirebildiğim kadar güçlendirmem lazımdı.
Sarayın etinden sütünden faydalanmak...
Kulağa oldukça keyifli geliyor.
Merdivenleri inmek bana kendi dünyamdaki gökdelenlerden merdivenle inmiş olma eşekliğini buram buram hissettirecek kadar fazlaydı. Malesef asansörün icadına daha epey varmış gibi görünüyor.
