Venedik ile barış antlaşması imzalayan Osmanlı Padişahı ile Venedik prensesinin arasında kopan fırtınaların yansıması..
İkisi de sevgi uğruna bütün sarayı karşısına almayı ve ateşte yanmayı göze alabilecek miydi?
Genelde yaptığım gibi odamda ağlıyordum,kardeşim gittiğinden beri böyleydim senelerdir onu arıyorduk ama nafile.. Tam ağlarken içeri annem girdi.
"Aa güzeller güzeli kızıma noldu benim?"
Göz devirip cevap verdim.
"Nolmuş olabilir anne? Kardeşim olmadan bu hayatı yaşamaktan zevk almıyorum."
Başımı okşamıştı,şaşırmadım diyemem. Çünkü genelde bana bu kadar ilgili değildir,kardeşime de öyle değildi. Ablam İsabella ve Laura'yı daha çok sevmişti hep. Herkes bu gerçeği bilse de susardı.
"Kardeşini bulacağız Helen. Ben kendime bir söz verdim,kızımı kaybettiğim gün; kızımı bulup onu benden alanları,kızımı alarak beni karanlığa hapsedenleri o karanlıkta boğacağıma dair söz verdim,kardeşini bulacağız,söz veriyorum sana,anne sözü."
Ardından beni bu konuyla üzmemek için konuyu kapattı.
"Neyse,ben sana şey demeye gelmiştim. Baban hepimizle bir şey konuşmak istiyormuş nolduğunu bende bilmiyorum "Çok önemli kızları da al büyük salona gelin" dedi."
Başımla onaylayarak cevap verdim.
"Tamam geliyorum birazdan."
"Tamam güzel kızım.."
Deyip odadan çıktı. Bende üstümü değişip daha şatafatlı bir elbise giyip aşağı indim. Çünkü babamın bu konuşmasından sonra yemek yiyecektik ve bizde akşam yemeklerinde herkes çok şık olur.
Helen'in elbisesi:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Kafanızda başka bir şey canlandıysa istediğiniz elbiseyle düşünebilirsiniz.)
Aşağı indiğimde İsabella ve Laura çoktan aşağı inmişti,çalışanları azarlıyorlardı. Belli ki Laura James ile yine karşılaşmış ama James yüz vermemişti,sevgili ablası İsabella'ya da anlatmış,İsabella da onun derdini kendine dert ettiği için sinirliydi. Onlara selam bile vermeye tenezzül etmeden babama sarıldım.
"Babacığım!"
"Ay tanem,gelebildin sonunda!"
Güldük ve babam yanına oturmamı işaret etti,İsabella ve Laura da babamın karşısındaki koltuklara oturmuşlardı,annemde babamın diğer yanında oturuyordu.
"Çok uzatmadan konuya gireceğim; Osmanlı ile bir barış antlaşması imzaladık biliyorsunuz, Osmanlı padişahı Sultan Murad bana mektup yollamış mektupta "Sizi ve ailenizi sarayımda misafir etmek isterim." yazıyordu. Sizin de fikrinizi almak istedim."
İsabella ve Laura hemen atladı tabii. Sevinç çığlıklarından sonra İsabella babama döndü.
"Hemen gidelim babacığım!"
Laura da tabi ablasına destek verdi.
"Evet evet!"
Babam bana döndü,onun önceliği hep bendim. İsabella ve Laura'nın karakterini bilirdi,bir kral olmasa babamı seveceklerini bile sanmıyorum. Babamda bunu biliyordu ve hep beni ve kardeşimi sevmişti. Çünkü ikimiz ona benzerdik,çıkarsızca severdik insanları. Onunda benim gibi her gece ağladığını biliyorum kardeşim için.. İsabella ve Laura da bir tek bu konuda anneme benzemiyordu, annem babama çok aşıktı,çıkarsız saf sevgiyle. Babamda bunu biliyordu,ve anneme sürekli sevgisini belli ediyordu. Birbirlerine çok aşıklardı.. Bende bir gün birisiyle böyle olabilir miydim acaba?
