სააბაზანოდან გამოვედი, იქ კი უკვე ჩაცმული ჯანქუქი იჯდა საწოლზე (ფეხებ გაშლილი)
ჯანქუქი: შეგეშინდა პატარა?
ლიზა: ჰაჰ... საერთოდ არა
ჯანქუქი ადგა, და ლიზასკენ წავიდა.
ჯანქუქი: არა ხო?
ლიზა: ნუ მიახლოვდები
ლიზა კედელზე მიაყუდა, და მის სიმაღლეზე ჩავიდა.
ჯანქუქი: გტკივა არა? ( ხელი საჯდომზე მოკიდა)
ლიზა: ააჰ, ფრთხილად. შენი ბრალია.
ჯანქუქი: არაუშავს, რაც გამიკეთე იმის შემდეგ ეს არაფერია პატარა
ლიზა: ათასჯერ გითხარი! პატარას ნუ მეძახი!
ჯანქუქი: კარგი... პატარა
ლიზა: ფუ შენი
მისკენ გავიწიე, მან კი უკან გადადგა ნაბიჯები
ჯანქუქი: გავდივართ
ლიზაც გაჰყვა.
ჯანქუქი: დაიცა იარაღი, წამო ისევ მივბრუნდეთ.
ლიზა: მე აქ ვიქნები
ჯანქუქი: რამე მოგივა პატარა და მერე მე არ დამაბრალო.
ლიზა: წადი!
ჯანქუქი წავიდა, და ერთი კაცი დავინახე.
ლიზა: ფუ შენი.
ლიზა დაიმალა, და ოთახიდან გამოსულ ჯანქუქსაც ანიშნა რომ დამალულიყო.
კაცმა უპრობლემოდ გაიარა.
ჯანქუქი: ყოჩაღ ლიზ, წავედით მალე. ახალ ნიქნეიმზე თვალები ავუტრიალე და წავედით.
გასასვლელთან მივედით. იქ დავინახეთ დანარჩენებიც. მაშინ გაიღო კარები. უცებ ვერ გავიაზრეთ, მაგრამ გავვარდით.
პოლიციამ კარები გააღო, და გამოგვიშვა, შემდეგ კი თვითონ შევიდნენ.
დაიწყო დაკითხვები და ბლა ბლა.
( ანუ დამეზარა დრამები და მეთქი გამოვუშვებთქო)
მთელი დღე ვგრძნობდი ჯანქუქის დაჟინებულ მზერას, და მასზე მიყოლებულ სმირკს.
.................
მინა: ჩემთან წამოხვალ?
ლიზა: აუ მინა რა.... არ მინდა იმ შენ მდიდრულ ქუჩაზე ჩავლა... თან შენი ძმაც ხომ იქ არის... მოდი არ მინდა რა...
მინა: კარგი რა ლიზ....დასალევიც იქნება...
ლიზა: მოვდივარ.
