How to lose a guy in 10 days

Het begin van het einde

Pov: Floor

Nu zijn we wel hier, maar laat ik maar bij het begin beginnen. Ik zat in de 2e jaar van mijn studie, ook al woon ik wel in Utrecht met Femke is school toch nog wel iets verder. Het was iets van 10 minuutjes fietsen en ik was onderweg naar school. Toen was het 2019. Ik was onderweg naar school aan het fietsen en ik was wat aan de late kant. Het was ongeveer 10 minuten fietsen en ik ging 8:23 weg terwijl mijn eerste les om 9:30 begon. Maar hè ik moest zo nodig weer m'n haar stijlen, na een tijdje fietsen kwam ik aan bij het drukste verkeerspunt van de stad. Er hangen wel stoplichten maar die zijn heel onduidelijk en best wel traag geworden. Ik had als fietser groen, alleen waar ik niet rekening mee had gehouden is dat die stoplichten nog zo traag waren dat sommige stoplichten nog op oranje stonden. Ik fietste met oortjes in dus ik hoorde helemaal niks, achteraf gezien niet m'n aller slimste keuze maar he. De auto's van rechts hadden namelijk nog oranje licht. Er kwam een donkerblauwe auto heel snel op me afgereden. Dat hoorde ik later pas. Ik hoorde niks aankomen en toen werd ik geraakt. Ik val voor de auto en het verkeer word stilgelegd. 5 jongens stappen uit, zo'n beetje mijn leeftijd. Ik sta meteen weer op, maar ik had de hele tijd neigingen om bewusteloos te vallen. Zo'n jongen zette de auto aan de kant van de weg en laten mij erin zitten. "Er uhm zit wat op je neus." Zegt een jongen met blond haar. Ik voel aan m'n neus en kijk daarna naar m'n hand. Lekker dan, ook nog is een bloedneus erbij.

Ik weet niet heel goed hoe ik moet communiceren in verband met de neigingen om niet bewusteloos te vallen. Daarom zaten er 2 jongens bij me die de hele tijd tegen me gingen praten, zodat ik een beetje bij bleef. Ik pakte mijn telefoon uit m'n jaszak en toetste Femkes nummer in. Ik was zo overstuur, gelukkig begrepen ze al dat ze haar moesten bellen. Een jongen met een beetje oranje haar gaat haar bellen en loopt iets verder weg. Het was ondertussen al 8:46 dus Femke zat natuurlijk al in haar les. We zitten op andere scholen omdat Femke ook een andere studie doet dan mij. Femke was gebeld en ze zou er zo snel mogelijk aankomen, ze had zich ziekgemeld en ze was er zowat binnen 5 minuten. Femke was er, ik was nogsteeds aan het huilen, niet omdat ik pijn voelde maar ik was gewoon overstuur. Ze gaf me een knuffel dus er zat wat bloed in haar shirt. "Sorry" zei ik snikkend. "Maakt echt niet uit Floor, maar je neus" Femke kijkt geshockeerd. M'n hele neus stond schuin. "Is het goed als ik de ambulance bel?" "Ja hoor, doe maar wat nodig is." antwoordde een iets kleinere jongen met bruin haar.

Na 2 minuten kwam de politie en ambulance aan, en ook nog met sirenes, ik schaamde me dood. Maar ik weet ook dat Femke het allerbeste voor mij wil en dat het gewoon nodig was nu. De politie probeert met de jongens en Femke een gesprek te voeren, terwijl ik al overgeplaatst ben naar de ambulance voor een controle. Na een tijdje zegt een verpleegster: "Ze moet mee naar de spoedeisende hulp om haar neus goed na te laten kijken, wie wil er mee in de bus? Er kunnen er 2 mee." "Femke, jij mag sowieso mee, dat is logisch. Ehm ga jij anders mee Miel? We rijden er wel achteraan met de auto van je vader." Zegt een jongen met een baardje en bruin haar.Femke en Milo stappen in de ambulance en de ambulance rijdt weg met sirenes omdat er een file is gekomen door dat verkeersongeluk. Ik lag op die brancard en ik had weer het gevoel dat ik bewusteloos ging vallen, ik zag Fem en Milo praten, dus ik wou ze maar niet lastig vallen.

Even later word ik op de brancard binnen gebracht bij de spoedeisende hulp met aan de zijkanten Femke en een blonde jongen echt wel iets langer dan haar, Milo . Ik kreeg een infuus en ik werd onderzocht door best veel mensen. Ik vond het echt niet fijn, en dat weet Fem ook heel goed. Fem zat naast mijn brancard en in de hoek van de kamer zaten op dat moment 5 jongens op een rij. Na een tijdje werd ik overgeplaatst naar een normale kamer. Nu met 6 stoelen op een rij, maar Femke zat nogsteeds het dichtste bij. De mensen zijn net weg en ik fluister zacht "Ik voel een paniekaanval opkomen." Femke zegt: " Wat voel je opkomen?" Ik ga rechtop zitten en m'n handen beginnen al te trillen, het is te laat. Ik begon eerst zachtjes te huilen met een ongecontroleerde ademhaling, maar al heel snel is het al een heftigere paniekaanval. Lekker dan, daar zat ik met een paniekaanval met 5 vreemde jongens.