Labyrinth of intrigue

✨19✨

Ανοίγω την βαλίτσα μου και ξανά εξετάζω τα ρούχα που έχω βάλει. Είναι όλα εκεί δεν πιστεύω να χρειάζεται να βάλω κάτι άλλο.
Γύρισα να κοιτάξω το γραφείο μου που υπήρχε πάνω η κάμερα.
Δεν ξέρω αν πρέπει να την πάρω, εννοώ τι μπορεί να προκύψει στην  Βοστώνη που να χρειαστώ την κάμερα. Πρέπει να πάρω ένα διάλειμμα δεν μπορώ να ασχολούμαι ενεργά όλη την ώρα με την υπόθεση της Sarah.

Την κοιτάζω περισσότερο απότι πρέπει. Ποιός νοιάζεται. Είπα από μέσα μου και άρπαξα την.
- Paper!
Είπε η μαμά μου από το κάτω πάτωμα.
- Ένα λεπτό μαμά
Της είπα και έδωσα την κάμερα στην τσάντα μου.

Βγήκα από το δωμάτιο και άρχισα να καταλαβαίνω τις σκάλες.
Είναι στην κουζίνα και στηρίζεται στον πάγκο με τα χέρια σταυρωμένα, δίπλα της είναι ένας άντρας, δεν τον έχω ξανά δει, Είναι περίεργο η μαμά μου δεν συνηθίζει να καλεί τους φίλους της στο σπίτι ειδικά άντρες. Δεν μου είναι εύκολο να μην το κοιτάξω, είναι αρκετά ψυλος γύρω στο 1,85
Με ξανθά μαλλιά που ταιριάζουν με τα πράσινα μάτια του, χαμογελάει στην μητέρα μου... Εντάξει νομίζω ξέρω τι γίνεται εδώ.... Η μαμά μου βγαίνει με κάποιον;
- Μαμά;
Της είπα διστακτικά.
Μου χαμογέλασε και με έφερε κοντά της.
- Alex, από εδώ η κόρη μου η Paper.Paper ο Alex, είναι φίλος μου.
Alex..
Alex..
Aelx..
Συνέχισα να λέω από μέσα μου. Έχει ωραίο όνομα Alex...
Συνέχισα να τον κοιτάω σαν χαζή. "Φίλος μου"
Επαναλαμβάνονται τα λόγια της μαμάς μου, δεν την πιστεύω σίγουρα βγαίνει ραντεβού με αυτόν τον τύπο , με το ζόρι κρατήθηκε να μην τραγουδήσει το όνομα του. Και πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερος της, μα καλά πόσο χρονών είναι;
- Paper; είσαι καλά;
Γύρισα να την κοιτάξω ενώ προσπαθούσα να χαμογελάσω, δεν μου έβγαινε όμως.
- Ναι.. μαμά καλά είμαι
Γύρισα να ξανά κοιτάξω τον Alex
- Χάρηκα του είπα αφού κατάφερα να του χαμογελάσω.
Δεν μου απάντησε και απλά μου χαμογέλασε.
Εντάξει δέχομαι και τέτοια απάντηση.
- Πάω ένα λεπτό στην τουαλέτα, πείτε τα εσείς.
Είπε η μαμά μου και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά.
Τι να έλεγα μαζί του; Αν του αρέσει ο καιρός;
Δεν είμαι πολύ καλή στο να ανοίγω συζητήσεις με τους άλλους  βασικά καθόλου καλή. Ελπίζω να είναι αυτός καλός.
Βασικός κανόνας Paper είναι να είσαι ευγενική δεν παίζει ρόλο που δεν τον συμπαθείς βασικά αυτό το κάνω για την μαμά μου αν μάθαινε ότι είμαι αγενείς μαζί του μπορεί να με κρεμάσει από τις πατούσες και να με γαργαλαει στα πλευρά μέχρι να ξεψυχήσω.
Τελικά τον πάγω τον σπάει αυτός.
- λοιπόν Paper έχω ακούσει πολλά για εσένα
Άρα γνωρίζετε πολύ καιρό με την μαμά μου, τόσο καιρό ώστε να μιλάει και για τα παιδιά της, βασικά θα μπορούσε να το πει και από το πρώτο ραντεβού αλλά δεν έχει σημασία.
- Αλήθεια;
Του είπα χαμογελώντας.
- Ναι, η μαμά σου μιλάει όλη την ώρα για εσένα και την Sisi
Εντάξει συγκινήθηκα τώρα, μου έρχεται να πάω και να την αγκαλιάσω την ώρα που είναι στην τουαλέτα.
- Πόσο καιρό γνωρίζεστε
Τον ρώτησα καχύποπτα
Με κοίταξε περίεργα και άνοιξε το στόμα για να μου απαντήσει αλλά τον πρόλαβα.
- Βγαίνεις ραντεβού με την μαμά μου;
Εντάξει αυτό δεν θα έπρεπε να το ρωτήσω
Κατευθείαν κάλυψα το στόμα μου με τις παλάμες μου.
Θεέ μου, πόσο χαζή είμαι;
Δεν είναι σίγουρο ότι βγαίνουν, και αν είναι απλά φίλοι με την μαμά μου; έλεος Paper τελικά όντως θα μας κρεμάσει από τις πατούσες.
- Συγνώμη μου ξέφυγε δεν το εννοούσα
Μου χαμογέλασε επιτέλους που αυτό σημαίνει ότι δεν τον πείραξε ή σημαίνει ότι όντως βγαίνει με την μαμά μου, δεν πρέπει να τον ξανά ρωτήσω.
- Τι λέτε;
Είπε η μαμά από πίσω μου.
Κοίταξα τον Alex σαν λυπημένο κουτάβι.
Το πήρε το μύνημα.
- Να μιλούσαμε για το σχολείο απο τι βλέπω είναι καλή μαθήτρια.
Ευτυχώς δεν το είπε... Τι ντροπή.
- Paper, θα μου κάνει μια χάρη;
- Ναι
Της είπα.
- θα πας να πάρεις την Sisi από το πάρκο.

Θέλει να την πάρω ή να την αφήσω μόνη της με τον Alex;
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω η μαμά μου να φέρει κάποιον άντρα στο σπίτι. Είναι περίεργο για εμένα και ειδικά δεν θέλω να έχω κάποιον μέσα στα πόδια μου κάθε μέρα που δεν τον συμπαθώ. Το ξέρω είμαι περίεργη.
- Εντάξει
Προχωράω προς την πόρτα χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω τους, μάλλον είναι λίγο τρομαχτικό αυτό που κάνω.
Τελικά βγήκα από το σπίτι.
Ελπίζω αύριο που θα πάω στην Βοστώνη να ξεχαστω λίγο.
Το μετάνιωσα που δεν πήρα ζακέτα έχει λίγη ψυχρά.Πρόσεξα μια περίεργη φιγούρα μέσα στο δάσος, να επισημάνω ότι το σπίτι μου είναι δίπλα στο δάσος.
Νομίζω πως είναι ένας άνθρωπος και που να πάρει η ευχή με κοιτάει, αυτό είναι το πιο τρομαχτικό πράγμα που έχω δει στην ζωή μου. Με το ανύπαρκτο μυαλό μου αποφάσισα να την πλησιάσω , βλέπω πολλές ταινίες.

Πλησίασα αρκετά ώστε να μπορέσω να δώ ποιός ήταν αλλά είχε είδη φύγει.
Μάλλον ήταν της φαντασίας μου , δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Αλλά παραδέχομαι πως φοβάμαι λίγο ,βασικά πολύ.

Άρχισα να κατεβαίνω την κατηφόρα με γρήγορα βήματα μέχρι που είδα το πάρκο αλλά όχι την Sisi.
Δεν γίνεται κάπου εδώ θα είναι.
Άρχισα να ψάχνω σε όλο το πάρκο αλλά τίποτα. Εντάξει Paper πριν πανικοβληθείς σκέψου λογικά..... Βασικά έχω είδη πανικοβληθεί.
Χωρίς να κάνω δεύτερη σκέψη πήρα την μαμά τηλέφωνο.
Δύο μπιπ και το σήκωσε.
- Τι έγινε Paper;
- Μαμά δεν βρίσκω την Sisi.
Πέρασε ένα λεπτό ησυχίας.
- Paper.... Είσαι σίγουρη.... Είσαι στο πάρκο δίπλα στο δάσος εστί;
- Ναι μαμά δεν είναι εδώ.
- Κλείσε ερχόμαστε να την ψάξουμε.
Είπε πανικοβλημένη
Άφησα να ψάχνω μέχρι που άκουσα την φωνή του Deck.
- Paper, τι κάνεις παίζεις;
Μου είπε ειρωνικά.
- Deck δεν είναι ώρα του φώναξα.
Άλλαξε στάση και ήρθε κοντά μου.
- Paper, τι έγινε;
- Δεν ξέρω που είναι η αδελφή μου
Είπα κλαίγοντας
- Μην ανησυχείς θα την βρούμε μου είπε και άρχισε να ψάχνει μαζί μου.