Vertrouwenspersoon

Deel 5.

Pov Matthyas
Het is vrijdag en ik ga vandaag eindelijk weer naar school, afgelopen week kon ik niet lopen en zijn we naar de huisarts gegaan. Hij bleek gekneusd te zijn. Robbie en ik hebben veel contact gehad afgelopen week en hij heeft het huiswerk doorgestuurd zodat ik niet achter kwam te lopen. Ik moet om 8:45 op school zijn dus ik ga zo weg.

~

Aangekomen op school loop ik eerst naar mijn kluisje om mijn jas te dumpen en loop dan door naar de aula waar ik met Robbie heb afgesproken om te wachten. "Hey Matthy" begroet hij me als ik naar hem toe kom lopen. "Hallo Robbie" "knuffel?" Vraag hij, ik knik. Normaal geef ik mensen niet zo gauw een knuffel, ik heb niet echt behoefte aan lichamelijk contact maar met Robbie voelt het vertrouwd. Ik open mijn armen en hij geeft een knuffel "ik heb je gemist" fluistert hij "ik jou ook" fluister ik terug. Hij geeft heel zachtjes een kusje op mijn wang en we trekken dan terug uit de knuffel, ik kijk hem glimlachend aan. "Nou hup naar de les" zegt hij lachend. "De anderen dan?" "Die zijn al boven" ik knik. We hebben mentor les, tweede verdieping dus. We begroeten de andere jongens en gaan dan het lokaal binnen. Ik ga naast Robbie zitten.

"Goeiemorgen dames en heren" zegt de docent. "Vandaag wil ik het hebben over de planning van aankomende school weken." Oh. "We gaan maandag op kamp voor 5 dagen, naar Ameland" nee kut. Ik haat kamp, altijd al gedaan. "Er zijn kamers van 2 of 3 dus zoek een twee of drietal, we gaan om 8:15 met de bus naar de boot en op Ameland zullen we met de fiets naar de kampeer boerderij gaan." Ze legt nog wat meer uit en dan mogen we 2 of 3 tallen maken. "Matthy samen op een kamer?" Vraagt Robbie "Jahoor" zeg ik terug. Nou mooi deel ik in ieder geval een kamer met iemand die ik mag.

Het is pauze. Ik heb geen eten mee. Ik stress me helemaal de pleuris, nu al voor kamp. Ookal is het pas over 3 dagen. Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door een tik op mijn schouder. Ik kijk verschrikt op en zie Robbie staan. "Hey Matthy" "hey" "alles oke?" Ik knik. "Kom je bij ons zitten?" Alweer knik ik. We lopen naar de tafel waar de anderen ook zitten. "Dus beetje zin in kamp?" Vraagt Raoul om de stilte te onderbreken, ik haal m'n schouders op. Koen en Milo hebben er wel zin in want hun zijn helemaal enthousiast. "Matthy heeft der geen zin in" zegt Milo lachend. "Nee" lach ik terug. Niemand die weet dat k me er dood voor stress. Beter ook. "Zin om vandaag met mij mee te gaan?" Fluistert Robbie, ik knik. Hij glimlacht.

~

We zetten onze fiets bij Robbie op de oprit en hij opent de voordeur. "Komt u binnen" grapt hij. Ik loop binnen, we doen onze jassen en schoenen uit en lopen dan door naar de woonkamer. Waar zijn moeder zit. "Hey Robbie en Matthyas" begroet ze ons vriendelijk. "Hey mam" "hoe was t op school?" "Wel prima, maandag gaan we op kamp naar Ameland" "ahh leuk" "wij gaan maar boven" "is goed, veel plezier" en we lopen naar zijn kamer.

"Matthy weet je echt zeker dat het goed gaat?" Ik haal mijn schouders op. "Wat gaat er rond in dat koppie van jou" vraagt hij terwijl hij naast mij op zijn bed gaat zitten. "Kamp" zeg ik zacht. Zo zacht dat je het amper hoort. Toch heeft hij het gehoord "wil je niet?" "Ik heb kamp nooit leuk gevonden" zeg ik zacht. "Matt het komt goed, ik ben en blijf bij je." Zegt hij menend. "Als er iets is wat je niet wil, of juist wel wil, moet je het aangeven en ga ik je helpen Matt, echt" vervolgt hij zichzelf. "Ik weet het niet Robbie" "is er een reden waarom je kamp niet leuk vind?" Vraagt hij "altijd op kamp of schoolreisjes ofzo was het druk, te druk. Altijd moest ik opgehaald worden omdat het teveel prikkels voor mij waren. Vanaf groep 8 met kamp hebben mijn ouders gezegt dat ze mij niet meer wouden ophalen, nooit meer." Ik begin met snikken terwijl ik het verhaal vertel, ik haal diep adem voordat ik verder ga. "Zoals ik al zei is het te druk. Ik kan niet tegen drukte. Ik moet me terug kunnen trekken. Ik durf alleen niet aan te geven als het te druk is, mijn ouders vinden het onzin. Mijn broertjes begrijpen het maar gaan niet mee" ondertussen zijn er tranen ontstaan die een voor een over mijn wangen beginnen te stromen.

"Matt zoals ik al zei moet je het aangeven als het te druk wordt, ik wil en zal mijn best doen om jou te helpen, echt waar" hij staat op en trekt mij dan ook omhoog. Hij opent zijn armen waar ik zowat in vlieg. Hij legt een hand op mijn achterhoofd en met zijn andere hand wrijft hij geruststellend over mijn rug. Ik huil uit op zijn schouder.

Pov Robbie:
Matthy is na een tijdje op mijn schouder in slaap gevallen. Ik zit rustig op mijn telefoon en wrijf geruststellend over zijn rug heen. Er wordt op mijn deur geklopt, ik maak een goedkeurend geluid en mijn moeder komt de kamer binnen. "Hey mam" "hey Robbie, gaat t goed met hem?" Doelend op Matthy. "Jahoor, wat was er?" "Mooizo, hebben jij en Matthyas behoefte aan iets te eten? Hoeft niet maar dan breng ik het naar boven" "ik denk niet dat Matthyas iets te eten hoeft" "zal ik voor jou wat maken en dan kijk je maar?" Ik knik. "Is goed" en ze loopt de kamer weer uit.

Matthy moet zo wel wakker worden, anders slaapt hij vanavond niet meer. Ook heeft mijn moeder zojuist pizza gebracht. Ik moet wel vragen of hij ook iets te eten wil, ik heb hem nog niks zien eten vandaag en ik wil wel dat hij iets eet. Ik ken hem nog totaal niet lang maar ik weet nu al dat er meer speelt dan dat hij laat zien.

"Matthy wordt je wakker?" Zeg ik zacht, ondertussen ga ik met mijn hand door zijn haren heen, na een tijdje beweegt hij en wordt hij rustig wakker. "Goed geslapen?" Hij knikt. "Mooizo, wil je iets eten?" Hij schud zijn hoofd, had ook niet anders gedacht. "Matthy je moet iets eten, ik heb je nog niks zien eten vandaag" "ik hoef niet" "Matt je moet iets eten, Ookal is het maar een stukje, eet iets."

Pov Matthyas:
Ik moet eten. Mijn ouders zouden lijp worden als ze wisten dat ik eet bij anderen. Ik verdien geen eten. Maar ik wil Robbie ook niet bezorgd maken, 1 stukje kan geen kwaad toch? "Matt een stukje, alsjeblieft" zegt Robbie weer, hij klinkt licht bezorgd. "Een stukje dan" "toppertje" zegt hij lichtelijk trots. Ik pak een stukje pizza en eet hem langzaam op.

"Matt ik weet niet wat er gebeurd is bij jullie en wat je meegemaakt hebt maar ik ben oprecht trots op jou, Ookal ken ik je nog niet zo lang" zegt Robbie uit het niks. "Bedankt Robbie" zeg ik zacht. Ik krijg tranen in mijn ogen. Hij gaat naast mij zitten, ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij wrijft over mij zij heen.

~

We hebben besloten dat ik bij Robbie blijf slapen. Was wel zo handig aangezien het al 23:00, en het is vrijdag dus Boeie.

2/11/2023

Jill ik hoop dat je dit leest maar speciaal voor jou nu al online:))
Iedereen vergeet niet te stemmen, Joejoe