Gerçek ailem

84.bölüm✨

Herkese merhaba öncelikle nasılsınız

Umarım iyisinizdir

Ben iyi olmaya çalışıyorum

Çok çok zor dönem geçiriyorum

Piskoloji olarak iyi değilim

Piskoloğa gitme durumum bile var 🥺

Her neyse sizi çok ama çok seviyorum

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Acının ne olduğunu biliyorum ama beden acıyı hep yaşadım piskoloji acı bunları hep yaşamıştım.

Ama bu ne beden acısı ne de başka bir şey bu sefer kalbimin acısını his ediyordum on beden acısından daha acı.

Neydi benim bu sınavım kimin ahını aldım da bunlar hepsi benim ve ailemin başına geliyordu.

Bu hikaye değil kabus bir genç kızın kabusu yeşermeye başlayan kalbimi bir kirbit atıp kaçtılar.

Kalbim toz duman oldu neden bunu bana yapıyorlar bilmiyorum ama bu neyse benim canımı çok fazla yakıyor du.

"Yenge kendine gel"

Diye bana seslenen adama döndü gözlerim evet şu an hastanedeyiz Mirza bayıldıklatan sonra cebinden telefonu alıp birini aradım ve sonra her şey çok ani gelişmiş ve hastanede Mirza ise ameliyat aldılar

"İyi-iyim ben"

Bu dediğime kendim bile inanmaz Ken karşımdaki adam anlayıp anlamaması nı fazla umursamadan ayağa kalktım üzerime çarpan gözlerim ile duran gözlerim tekrar ağlamaya başladım üzerindeki kan mirzaya aiti ben canım daha çok yanarken birden kapıdan doktor çıktı koşarak yanına gitim benimle birlikte arkamda yirmi beş tane yakın siyah takım elbiseli adamlar da gelmişti

"Doktor bey Mirza nasıl?"

Diye sorduğum zaman doktor derin bir nefes aldı

"Öncelikle çok geçmiş olsun. Mirza beyi tam zamanında getirdiniz beş dakika geç gelseniz her şey için çok geç ola bilirdi bedeninde iki tane kurşun var dı biri karın boşluğuna dek gelmişti diyeri ise omuzuna gelmiş ameliyat güzel geçti ama omuzuna değen kurşun kol liflerini ve damarlara zarar vermiş kısa süreliğine felç olma olasılığı var ama kesin bir şey değil bu bunun teşisini koymamız için Mirza beyin uyanmasını beklemliyiz.
Tekrardan geçmiş olsun"

Diyip giden doktorun arkasından baktım geçici felç mi olsun Mirza atlatırdı biz beraber atlatacağız her şeyi.

Ameliyat biti ve şimdi ise uyanma odası da bekletiyorlardı mirzayı uyandıktan sonra normal odaya alınacaktı.

"Yenge hadi gel abimi odaya çıkarmışlar"

Diyen adama baktım ve hızla kalkarak onu takip etim iki kat çıktıktan sonra 122 no yazan kapının önünde durduk

"Sen içeri geç istersen yenge bir kişi tek yanında kala bilirmiş"

"Teşekkür ederim"

Diyerek derin nefes alıp elim ile göz yaşlarımı sildim ve yavaş bir şekilde odanın kapısını açıp içeri girdim yatağa bakamıyorum bunu ona yakıştıramamıştım bir türlü

"Gece"

Fısıltı gibi gelen sesini duyduğum an hızlanan kalbim ve yüzümde oluşan gülümseme ile döndüm ona korka korka olsa da döndüm ve tam gözlerinin içine baktım gözleri hafif açıktı gözlerini açıp kapatarak beni yanına çağırdığını anladım ve hızla yanına gitim gözlerini üzerimde gezdirdi ardından