Ormandaki Avcı 1: Vampir'in Aşkı (Düzenleniyor)

2.0-Izdırap-

Ormandaki Avcı'nın yirminci bölümüne hoşgeldiniz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫

Üzüntü. Şuan vücudumda hüküm süren duyguydu.

Kendimi geri çekip birkaç saniye yüzüne baktım. İğrenç dudakları benim temiz dudaklarıma değmişti.

Geriye dönüp arkama bile bakmadan odama koştum. O ise kılını bile kıpırdatmamıştı. Nasıl olsa istediği şey olmuştu ya!

Ağlayarak kendimi odama attım. Kapıyı kapatıp banyoya girdim. Lavaboya gidip defalarca dudaklarımı yıkadım. Midem bulanıyordu. Sırf beni öptüğü için midem bulanıyordu.

Elimden ağlamaktan başka hiç birşey gelmiyordu.

Bacaklarım güçsüzleşince kendimi yere atıp kafamı duvara yasladım. Buradan gidene kadar bunlara dayanmam gerekiyordu. Kendimi birgün buradan gideceğime dair avuturken onun beni öpüşü aklıma geldikçe öğürdüm.

İğrençti.

Banyodan çıkıp yatağıma uzandım. Bıkmıştım artık bu çileden. Her şey bir çiçek yüzünden olmuştu.

Artık çiçekleri sevmiyordum. Nefret ediyordum. Beni nefret ettiren çiçekler değil, yaşadıklarımdı.

Aklıma annem gelince gözyaşlarım hıçkırıklara dönüştü. Onu çok özlemiştim. Küçükken her sıkıntım olunca ona sokulur ağlardım. Dakikalar içerisinde beni teselli edip ağlamamı durdururdu. Burada ise beni teselli edicek kimse yoktu.

💫

Rüzgar beni yok etmek istercesine esiyor, deli gibi üşüyordum. Ayaklarımdaki siyah botlarla çamurda yürüyordum. Yürüdüğüm yolun dibi görünmüyordu. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi sonsuzluğa benziyordu. Etrafımda ne bir ağaç nede başka birşey vardı.

"Veronica!" Annemin sesini duyunca olduğum yerde kaldım.

Onun sesini uzun zaman sonra duymamla onu ne kadar özlediğimi farkettim.

Arkamı dönünce onun bana bakan gözleriyle karşılaştım. Gözlerinde özlem vardı. Kızına hasret kalmış anne özlemi.

Koşup ona sarılacaktım ki eliyle beni durdurdu. "Yapamam." dedi. Kaşlarımı çatınca gülümsedi. "Unutmadın mı Veronica? Biz artık birbirimizi görmüyoruz. " dedi ve arkasını dönüp yürümeye başladı. Ben ise ağlayarak peşinden koşmaya başladım. Ancak ben ne kadar ona yetişmeye çalışsam o daha çok uzaklara gidiyordu.

"Anne!" diye bağırdım. "Anne!" Defalarca bağırdım ama ne arkasına döndü ne de umursadı.

"Veronica!" Kendi adımı Justin'in sesinden duyunca sıçrayarak gözlerimi açtım.

Alnımdan terler akıyordu. Justin ise ellerini omuzlarıma koymuş bana bakıyordu. "Veronica, iyi misin?" Başımı iki yana salladım. İyi değildim. Annemi istiyordum. Sadece annemi istiyordum.

"Ne oldu?" Birinin neden olduğu birşeye "ne oldu" diye sorması trajikomikti.

"Annemi istiyorum Justin. " Sesim hiç çıkmadığı kadar aciz çıkmıştı. Belki Justin bana annemi getirebilirdi. Sonuçta o beni seviyordu. Sevdiği kadının ufak bir isteğini yerine getirirdi belki. Yapardı değil mi?