ရမ္မက် ကျေးကျွန်

Part(2)

နောက်နေ့ မနက် လည်း ဈေးဝယ်ပဲ ထွက်ကြတယ်။ ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ အဲယားကွန်းကားက ညနေမှ ထွက်မှာ ဆိုတော့ လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ထပ်ဝယ်ကြ ကိုယ့်အထုပ်တွေထဲ ထည့်ကြပေါ့။ ညနေကျတော့ ရန်ကုန်အပြန် မေမေ့သူငယ်ချင်း အမျိုးသမီးတယောက်ပါ ပါလာတယ်။ မေမေ တို့က ရှေ့ခုံမှာထိုင်၊ ညို နဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတို့က နောက်ခုံမှာ ထိုင်ကြတယ်။

ကားထွက်ပြီး လမ်းမှာ မေမေ ကသူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်စကားပြော ညိုကလည်း စာအုပ်တအုပ်နဲ့၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်၊ ဖေဖေကျော်ကလည်း တီဗီကြည့်နေ၊ မေမေက သူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်ပြီး စကားပြော၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း စကားပြောလို့ မကုန်တော့ ဖေဖေကျော်က မေမေ့သူငယ်ချင်းကို သူနဲ့ နေရာလဲထိုင်ဖို့ပြောတော့ မေမေကလည်း သဘောတူတယ်လေ။ ညို့စိတ်ထဲမှာတော့ ဟောတော့် သေပါပြီ ဒုက္ခပါပဲ လို့ ဖြစ်မိတယ်။

ညိုက ပြတင်းပေါက်ဘက်က ခုံမှာ ထိုင်တယ်။ မေမေက ညို့အရှေ့တည့်တည့်ပြတင်း ပေါက်ဘေးမှာ ထိုင်တယ်။အဲတော့ သူတို့ချင်းနေရာလဲလိုက်တော့ မေမေ့ဘေးကို မေမေ့သူငယ်ချင်းရောက်သွားပြီး ညို့ဘေးကို ဖေဖေကျော်ရောက်လာတော့တာပေါ့။ အပြင်မှာလည်း မှောင်လာပြီး ကားပေါ်က မီးတွေလည်း မှိန်လိုက်ပြီ ဆိုတော့ ညိုလည်းစာအုပ်ကို သိမ်းပြီး အဲယားကွန်းက တအားအေးတာနဲ့ စောင်ခြုံပြီး ကွေးကွေးလေး မျက်လုံးပိတ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။

ဖေဖေကျော်လည်း စောင်ခြုံနဲ့ပေါ့။ နေရာပြောင်းထိုင်ပြီး လို့မှ ဆယ်မိနစ်ဆယ်ငါးမိနစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ညို့ ပေါင်ပေါ်ကို စောင်အောက်ထဲက တွားတွားဝင်လာတာကတော့ ဖေဖေကျော့်လက်ကြီးပေါ့။ ညိုက မေမေ နဲ့ ခရီးသွားမှာ မို့ မေမေ က အတိုအပြတ်တွေ ဝတ်တာ မကြိုက်ဘူး မဟုတ်လား အာ့ကြောင့် ထမိန်ဝတ်လာတာလေ။အခု တော့ အတော်ပဲ လို့ တွေးမိတယ် ထမိန်ဆို သူဘာမှ လုပ်မရဘူးပေါ့။

ဟယ်သူ့လက်ကြီးက ညို့ဗိုက်သားလေးတွေ ပေါ်ကနေ တွားတက်လာပြီး ညို့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေလာ ဆုပ်နှယ်နေတယ်။