Wat Als? Mabbie

Hoofdstuk 7.

POV: Robbie

Na het opnemen rijden Matthy en ik naar huis, als we er zijn vraag ik aan Matthy of hij mijn nieuwe nummer wil horen. "Tuurlijk, laat maar horen." Zegt Matthy

(Zet het nummer een meter bav aan en lees vooral mee met de tekst want ik heb wat veranderingen gedaan natuurlijk.)

Ik zet 'een meter bav' aan.

Ref: Geef mij een meter bav, want vanavond liggen wij er af.
Geef mij een meter bav, ik zou wensen dat dit voor altijd was.

Robbie: De week weer voorbij te hard moeten werken. Mijn kop vol ellende, ik kan niet meer denken.  De kroeg is de uitweg, kom we gaan zuipen. Op zoek naar iemand om tegenaan te kruipen.
Eindelijk weer rust ik grijp naar de fles.
Eindelijk weer weekend, even geen stres.
Dan komt hij binnenlopen, dit heb ik nooit gezien. Je bent de man van mijn leven een 11 uit 10.
Ref
Russo: Jongen je bent lekker en helemaal zijn type. Je bent als haring, want hij kan van je genieten. Visje in het water, duikje met hem in het diepe. Ik heb een euro in mijn zak wat heb je liever.
Robbie: Mijn hele week dat was een viasco, toen kwam jij zo heet tabasco. Je bent zo lekker hoe je danst en lacht zo. Ik wil jou en een meter bav.
Ref

Matthy kijkt mij aan als het nummer is afgelopen. Hij doet ineens zijn autodeur open en loopt naar binnen zonder iets te zeggen. Ik stap ook uit en ik bel aan, geen reactie. Ik loop naar mijn eigen auto en ik rij naar huis terwijl ik huil.
Door de tranen zie ik de weg niet meer. Ik bots op een lantarenpaal, ik voel mijn benen niet meer.

Ik bel Milo.

Milo: "Hey wat is er?"
Robbie: "Je moet mij helpen. Ik heb een ongeluk gehad."
Milo: "Wacht wat, waar?"
Robbie: "Ik stuur mijn lokatie, alsjeblieft kom mij halen."

Ik bel 112.

112: "Hallo met 112, wat is er aan de hand?"
Robbie: "Hallo, ik ben op een lantarenpaal gebotst. Ik voel mijn benen niet meer.
112: "Ik kan zien waar u bent, door de tracker in uw telefoon. Er komen zo snel mogelijk mensen aan."
Robbie: "Dankuwel."
112: "Blijf nog aan de lijn tot ze er zijn dan weten we zeker hoe heet gaat."
Robbie: "Helemaal prima."

Ondertussen is Milo aangekomen en de amublance komt net aanrijden.

"Milo!" Roep ik als hij zijn auto neerzet en er uit stapt. Hij doet de deur open, "Robbie, gaat het?" vraagt hij. "Nee, ik voel mijn benen niet meer." antwoord ik.
112: "Meneer, de ambulance kan er elk moment aankomen. Ik ga ophangen en u zal worden goholpen door hun." Zegt de vrouw die nog steeds aan de telefoon hing. "Is goed, dankuwel voor het helpen. Mag ik vragen wat uw naam is?" Zeg ik.
"Tuurlijk ik ben Lotte Zwarts. Ik hoop dat u oke bent." Zegt Lotte. Ze hangt op.

"Meneer, mogen wij er langs?" Vraagt een man aan Milo. "Ja tuurlijk." Zeg Milo terwijl hij aan de kant stapt om de man er langs te laten.

"Goeie avond menneer. Ik ben Benny en ik kom u helpen. Wat is er gebeurt?" Vraagt Benny. Ik denk even na, want ik was natuurlijk aan het huilen. Hoe ga ik dit zeggen? "Ehh ja, ik was aan het rijden en voordat ik mijn auto in stapte heb ik slecht nieuws gehoord." Begin ik maar. "Toen moest ik huilen, daardoor zag ik de weg minder goed en week ik uit. Toen kwam ik in deze lantarenpaal terecht. Nu voel ik niets meer in mijn benen." Zeg ik maar.
Ik kijk Milo aan, hij kijkt mij verward aan. "Heeft Matthy iets gedaan?" Vraag Milo. "Nee, Jamie haar hondje is overleden en daar had ik een hele goeie band mee." Lieg ik. Hij hoeft natuurlijk niet te weten wat er echt gebeurt is.

"Oke we zullen u meenemen naar het ziekenhuis om te kijken wat er aan de hand is met uw benen." Zegt Benny. "Oke." Een man komt naar mij toe en tilt mij op en legt mij op de brancard. "Moet ik mee?"Vraagt Milo. "Ja graag." Antwoord ik. Milo stapt ook in en probeerd mij rustig te houden. Benny en de andere man gaan voor zitten. Nu zijn Milo en ik alleen. "Robbie?" Vraagt Milo. "Ja?" antwoord ik. "Wat is er nou echt gebeurt?" Vraagt hij. "Ik heb het nummer aan Matthy laten horen nadat ik mee reed naar huis." Ik snik tussendoor. "Wat zei Matthy?" Vraagt Milo.
"Dat is het dus. Hij zei niets hij stond op en liep naar binnen." Antwoord ik. "WAT!" Zegt Milo. Ik moet weer huilen. "Hey hey, rustig ga maar even proberen te slapen, we zijn er toch pas over een half uurtje.

POV: Milo

Als Robbie gaat liggen om in slaap te vallen, app ik Matthy.

U: Matthyas, wat heb je gedaan?
U: Hij is gesloopt.
U: Hij belt mij ineens en je weet dat Robbie amper belt.
Zure Matje: Sorry, waar heb je het over?
Matthy weet natuurlijk nog niets, denk ik.
U: Ik zal het even uitleggen. Robbie is nu onderweg naar het ziekenhuis door jou.
Zure Matje: Wacht wat! Gaat het met hem?
U: Nee hij voelt niets meer in zijn benen.
Zure Matje: Kan je het even uitleggen?
U: Ja hoor, jij hebt iets gedaan of gezegt tegen Robbie. Hij moest naar huis moest rijden, terwijl hij aan het janken was. Hij is toen tegen een lantarenpaal aan gereden en toen heeft hij mij gebelt om te komen. Hij had jou beter kunnen bellen jij woont dichterbij, maar er was een rede dat hij dat niet deed.
Zure Matje: Hij had een nummer laten horen...
U: Een meter bav?
Zure Matje: Ja, heb jij dit nummer gehoord?
U: Ja toen we samen in en team zaten vanmiddag.
Zure Matje: Ik schrok er van, ik support het natuurlijk.
U: Dat snap ik maar dan ren je niet weg.
U: Als het moeilijk is ren je niet weg.
Zure Matje: Maar het is gewoon relateble.

Ik kijk op, ik begrijp het niet.

U: hoe bedoel je?
Zure Matje: Ehmm, ik ben bisexueel.
U: Dan is het nog geen rede om weg te rennen.
Zure Matje: Dat weet ik, maar ik wist niet dat Robbie dit ook voelt.
U: Dat snap ik.
U: Kom anders ook naar het ziekenhuis dan sta ik je daar op te wachten.
Zure Matje: Is goed, tot zo.
U: Tot zo.

*==*
OMG mensen ik moet ff vertellen waarom het zo lang duurt en ze nog steeds geen realatie hebben.
Dit komt omdat ik altijd story's lees en dan hebben ze in het 2e hoofdstuk al een relatie en er zijn ook echt betere, maar het gaan gewoon beetje te snel altijd. Dus daarom.

Ik zet hier ff voor de duidelijkheid voor wie ze nou al uit de kast zijn gekomen.
Matthy: Milo, Raoul
Robbie: Milo, Matthy, Rutger

Woorden: 1162