Biliyor musun Opia, bir kere annenin gözüne çirkin gelince dünya güzeli de seçilsen tatmin etmezmiş? Derler ya hani kız çocuklarının ilk sevgilileri babalarıdır diye. Babası iyi olan bir kız çocuğu mutlu büyürmüş güya. Yalan. Ben kendimi bildim bileli annemi güldürmeye çalışıyorum. Ve verdiğim tüm bu emeklere rağmen başarısız oluyorum. Her şeye rağmen günü onu ağlatarak kapatıyorum. Ben yoruluyorum Opia. Ne siyahım ne beyaz. Ne annemin istediği kız evladım ne çocukluğumun istediği yetişkin ne de şuan olmak istediğim kişi. Gerçi nasıl biri olmak istiyorum onu bile bilmiyorum. Sanırım olmak istediği kişiyi düşünmesi gerekmeyen biri olmak istiyorum. Bunlarla kafayı bozmamış, psikolojisini alt üst etmemiş...
Ben kaçmayı sevmem Opia. Ama kaçmak zorundayım. İnan bana mücadele edebilecek olsam ederdim. İnsan kendisiyle nasıl mücadele edebilir Opia. Bu savaş öyle bir savaş ki kazanmak yok. Hangi ihtimali kabul edersem edeyim, hangi yolu seçersem seçeyim kaybedeceğim. Zamanın işgencesi sanırım bu.
Bu iğrenç zamanın birkaç güzel özelliği de var değil mi Opia? İllaki vardır yani. Mesela her acıyı unutturur diyorlar, her yarayı kabuk bağlatır. Umarım Opia. Umarım yaralarımız bir zaman sonra kabuk bağlar...
YOU ARE READING
Opi'a
PoetryBiz defoluyuz Opia, zayıfız, inceyiz, kırılganız, zehirliyiz... Ne kadar güzel düşünürsek düşünelim kötü işler yapacağız, çirkin zararlar vereceğiz.
