Hellüüüüü. Nabersiniz? Valla duramadı yerimde ikinci bir kurgum olmazsa olmazmış. Dedim bir turda böyle bir kurgu yayınlayım. Başta şöyleyim bölümler kısa kısa olacak. Ama çokta kısa değil. Okuduktan sonra oylamayı ve yorum yapmayı unutmayınız.
Keyifli okumalar..
...
Alparslan Samaraz
Aile...
Kocaman bir aileydik. Hem de fazlasıyla kalabalıktık. Ama bir kişi eksikti. O kişi tüm aileye bedeldi. Yıllardır onu aramadan başımızı yastığa koyduğumuz bir gün yoktu. O daha dört aylıkken bizden koparılmıştı. Ne ilk yürüyüşünü, gülüşünü, konuşmasını, dişlerinin çıkması, dökülmesini, konuştuğunu ya da ilk kelimesinin ne olduğunu bile bilmiyordum, bilmiyorduk. Küçük kız kardeşim Nazlı Samaraz. Elimizde kalan tek şey sadece o güne kadar olan dört ay boyu aklımızda kalan anılardı. O gün aklımdan asla çıkmıyordu. Sadece yanından beş dakika ayrılıp annemin yanına gitmiştim. Geri geldiğimde ise pembe beşiğinde yoktu. Ondan kala sadece eşyalarıydı. Kıyafetlerinde ki o mis kokusu bile kalmamıştı.
Önünde ki dosayı kapatarak çekmecenin içine koydum ve kilitledim. Üstüme ceketimi giydikten sonra çantamı alarak odadan çıktım. Çıkmadan önce odamın kapısını da son kere kilitleyerek adliyeden ayrıldım. Arabama giderken telefonumun çalması ile cebimde ki telefonu çıkardım.
Alo 155 Arıyor...
Zafer'i telefonuma böyle kaydeden Boran'a küfür edip ve evire çevire dövmeye söz vererek Zafer'i telefonunu cevapladım.
(İnce yazı ile olanlar Alparslan, Kalın olanlar Zafer.)
"Abi."
"Efendim Zafer." dedim sesi telaşlı geliyordu. Birine bir şey mi olmuştu?
"Abi buldum."
"Neyi, Kimi?"
"Kardeşimizi.. Nazlımızı buldum Abi."
"Ne?" dedim. Arabaya binip kemerimi bağlarken.
"Emin değilim ama o olduğunu düşünüyorum."
"Neredesin ?"
"Ekipler ile beraber verilen adrese gidiyoruz."
"Adresi at."
"Abi sen eve git. Babama söyledim."
"Aptal adam önce bana diyecektin." diye bağırdım ona.
"O anlık şeyle söyledim. Bilemedim Abi."
"Tamam ben halledeceğim. Dikkatli ol."
"Tamam Abi."
"Zafer."
"Efendim Abi."
"Onu bize sapasağlam getir olur mu?"
