Yanlış İnsan

HAYAT

Ben yanıldım hayata vurmayın yüzüme çok tekme yedim çok yumruk yedim hayattan yüzümü yırttım.

Ben pişmanım yaşanmışlara yaşadıklarıma bin pişmanım.
Belkide bu kızgınlığım nefretim yalnızlığımdandır bilmiyorum belki yorulmuş olmamdandır.

Hayatı bizden istenilen bir şekilde yaşayamadık bundandır herkesin bize öfkesi. Talimatlara, yasaklara emirlere uymadığımızdandır.
Evet bu yüzdendir hayatın bize küslüğü.
Bugün bir kere daha küfrettim. Yare, arkadaşa. Öyle dolmuşum ki ağlamak üzereyim. Ben ki bu hayatta sadece çocukken annemden yediğim bir kaç tokat'a babamdan işittiğim azarlara küfürlere ağlamıştım.
Şimdi beni bu hayat mı ağlatacaktı? Ben zaten bu hayatta ağlaması gereken iki şeye ağlamıştım tokatlara, küfürlere yetmez'miydi ? Bundan daha ağır, bir hayat mı beni ağlatacaktı?

Yada gelmeyişinden dolayı bir yar'mı ?
Bana göre ikinci ihtimal herkesi bu hayatta ağlatacak ikinci bir sebepdi.
Gerçi gizli gizli ağlamadık mı ? Öyle ağladık ki kendimizden bile gizledik ağladığımızı zırlaya zırlaya.
Duvarlara vura vura sövmedik mi ? Hemde nasıl.

Kaç kere seslendik sessiz sessiz kısık kısık.
Annem duymasın diye görmesin diye ağlarken.
Gel diye...
Ben zaten ağlıyordum annemin ağlamasına kimse sebep dahi olamazdı.
Ama o yar dediğimiz can özüm dediğimiz sebep olmadı mı ? Annemin ağlamasına.
Mahallede ben ki karı kavgalarının arasına giren anneme ses dahi çıkmasın diye.
Ama sende tutuklanıyor elim, kolum. Lal oluyor sende dilim. Duruyor beynim.
Ben ağladım diye annem ağlamıştı.

Bir bilse neden ağladığımı kızar mıydı ? Senin yaptıklarına gelmeyişine.

Kızardı bence .k......... yapmaz öyle şey der'miydi ?
Belkide seni benden daha iyi tanıyordu bilemem ama belkide o da benim gibi susardı.
Hayat olum der susardı...