Ik loop naar huis.
De tegels glinsteren van natte spetters.
Het regent, als tranen die van de wolken afkomen.
De tranen die er bij mij niet komen. De tranen die ik mis. Al de tranen glinsteren als sterren. Sterren die ik wil ontdekken.
Adem in,
Hou vast.
Geen kick.
Niks.
Ik hoor zachte hemelse stemmen.
Heel zachtjes,
Nog zachter dan gefluister. Ik kan het bijna niet horen en toch zit het er wel. Ik betrap mezelf, ik hallucineer. Er komt een glimlach op mijn gezicht.
Gegil. Ineens. Uit het niets. "HET IS NIET OVER" zo klonk het. Het gegil is oorverdovend maar ik weet,
Ik hallucineer. Dit is niet echt. Maar wanneer is iets nou echt? Mijn glimlach verdwijnt, denk ik? En dan, paniek, angst, schuld...
Nog even.
Geen kick.
Nogsteeds niet.
Maar dat hoort wel toch?
Bijna.
Bijna.
Bijna.
Hap lucht. Ineens. Niet door mij. Hem?
Nog schuldiger.
Ik voel me zwakker dan ooit. Dat ik het niet eens voor mij heb gedaan. Ik moet afhankelijk zijn. Ergens ben ik opgelucht. Tuurlijk. Ergens.
Maar hij.
Hij is er voor mij.
Hij verlaat niet als dingen moeilijk worden.
Ik ben dankbaar voor hem.
De mooiste persoon op aarde.
