Cuts and Bruises

Chapter 5

"Dockside. 1 am."

It's been five hours since I received that message from Vice, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ako sigurado kung para sa akin 'to. Dockside? If that message was really for me, ano namang gagawin namin dun?

It's now 15 minutes before one and I already lost count kung ilang beses na nga ba akong nagpa-gulong gulong at nagpa-ikot ikot dito sa kama ko. Mabuti na lang din at mukhang mahimbing ang pagkakatulog nila Lassy at MC. Hindi ko na kakailanganing mag-isip nang maipapaliwanag sa kanila kung bakit hanggang ngayon e hindi pa ako nakakatulog.

Isang huling ikot, pagkatapos ay nagdesisyon na akong tumayo. I wore my favorite black beanie and before leaving the room ay nilingon ko muna ang mga kasama ko. They'd surely ask me in the morning kung ano'ng oras ako natulog. They actually waited for me. Hindi raw sila matutulog hangga't hindi nila nasisiguradong himbing ako, pero after thirty minutes— sila itong unang bumagsak. Hindi ko rin naman din sila masisisi. I know they're tired.

"Babalik ako agad," paalam ko sa kanila kahit alam ko naman na hindi nila ako maririnig.

I found myself standing at the dockside. It's just 3 minutes away from the place na pinuntahan namin kanina na open lang from 9 am to 7 pm.

Hindi ito ang unang beses na nakarating ako sa Hong Kong, but it's the first time I've seen it this pretty, maybe because we used to visit the place during mornings and never tried it at nights.

Those lights coming from the buildings seem to be bouncing off the water. Nakakagaan ng pakiramdam. Para bang kahit paano'y nabawasan ang bigat na dinala ko buong araw.

"Coffee,"

I looked back and saw him walking towards me. He's holding two cups of coffee at nang makalapit ng tuluyan ay iniabot niya sa akin ang isa.

"Don't worry, non-dairy 'yung creamer niyan like what you used to order." walang kaemo-emosyon niyang dagdag.

Walang pagdadalawang isip kong tinanggap ang kapeng iniaalok niya sa akin. After getting it ay tinalikuran niya ako, pagkatapos ay dire-diretso siyang naglakad palayo.

"Sumunod ka sa akin. We can't stay and talk here. Gising pa sila Anne. Baka maisipan nilang bumaba, hindi nila tayo pwedeng makita nang magkasama."

That means— the message was really for me? It wasn't a wrong sent message.

Ako talaga ang pinapupunta niya rito sa dockside.

"Karylle," he called me out. "Bilisan mong maglakad."

Author's POV

"Direk told me about your plan of leaving the show," Vice started.

Hindi naman na magtataka si Karylle kung bakit sinabi pa rin ng Direktor sa binata ang plano kahit hiniling niya ritong itago na lang sa lahat na aalis siya.

She smiled at the thought na ginusto siyang kausapin ni Vice about it, kahit hindi naman siya sigurado if he really cares about the plan o kung gusto lang niyang makitsismis.

They're both facing the water habang nakadantay ang mga braso sa railings.

"Si Direk talaga. I told him not to tell anyone," umiiling na sagot ng dalaga.

A few minutes of silence.

She actually prepared herself for this. Marami siyang gustong sabihin e. Marami siyang gustong itanong, pero ano ba'ng bago?