𝐓𝐮𝐦𝐨𝐫..

⚝⚝⚝⚝⚝⚝

Anlattıklarım neden anlaşılmıyor.. Ben de sizin gibi konuşabiliyorum, kendimi açıklayabiliyorum.. Lakin kimse benim edebiyatımı anlamıyor..

Oysa ne çok uğraşırdım size kendimi anlatmak için şimdi ise umursamıyorum kimseyi.. Çünkü siz hiçbir zaman beni dinlemek istemediniz..

Bana hiçbir zaman iyi bakmadınız.. Ben sizin için yoldan geçen bir insan bile değildim.. O derece görünmezdim.. Şimdi ise bana bu boş yakınlaşma çabalarınız beni etkilemiyor..

Bana sahtecik değerler sunmanız, beni artık görüyor olmanız bile zerre umurumda değil çünkü ben görünmez olmaya alıştım..

Bu hayatımın sonuna kadar hatta sonunda bile böyle sürüp gidecek.. Şimdi sahte sunumlarınızı ve değersiz karakterinizi alıp buralardan gidin.. Gidin ki ben de yaşamak için bir amaç bulayım..

Bir sebep, bir çaba, bir başarı bekledim hep.. Lakin aldığım tek şey sahtelik, başarısızlık, görünmezlik.. Dokunulmazım ve bu beni ayakta tutan tek şey..

Birisi görmezden gelindiği zaman nasıl hissettiğini asla anlayamazsınız.. Lakin bunu yaşayarak aynı durumda kalarak belki o zaman farkına varırsınız..

Jungkook neler söylüyordu böyle.. Neden böyle hissediyordu.. Hayatı boyunca yanında doğru dürüst kimse olmamıştı.. Yalnız yaşamaya o kadar alışmıştı ki artık kelimelere boğduğu hayatı sessizleşmişti..

Yeniden haykırmak, inkâr etmek, isyanını sesi kısılana kadar bağırarak dile getirmek istiyordu.. Peki onu durduran neydi..¿ Taehyung mu..¿ Evet yıkılmaz bir duvara sahipti Jungkook ve yıkamadığı bu duvar Taehyung'tu..

' Lanet olsun sadece bu dünyaya bu hayata, bu yaşama.. ' diyerek vaveyla sesini kısar Jungkook..

Peki Taehyung nasıl yaşıyordu bu hayatı.. Neler yapıyordu..¿

Oturduğu masada kıvranıp duran Yuk belli ki birisini bekliyordu.. Her zamanki gibi doktoru gördüğü an ayaklandı ve selam verip tekrar oturdu..

' Merhaba, nasılsınız..¿ ' diyerek gözlerini açar Taehyung..

' İyiyim efendim ya siz..¿ '

' Normâl.. '

Taehyung sormadan devam eder hikâyesine..

' Bir gün küçük bir çocuk hastahane odasından çıkıp kayıplara karışmıştı.. Ailesi deli gibi onu arıyordu.. İçimde garip hir his vardı.. Hemen Jungkook'un odasına doğru attım adımlarımı.. Gerçekten de bu his yanıltmadı beni.. Küçük hasta bir kız çocuğu Jungkook' un yatağına uzanmış, onunla konuşup gülüyordu.. Kızın gülüşüne eşlik edip iki elini de kızın yanaklarına koyup sıktı.. Kız buna karşılık kıkır kıkır gülüyordu.. '

' Jungkook eline gitarını aldığı zaman kız Jungkook'un omzuna yaslanmış, çaldığı şarkıyı dinliyordu.. O gün doktor olmakla ne kadar iyi bir seçim yaptığımı farketmiştim.. Bu manzara beni o denli büyülemişti ki dalıp gitmiştim.. Hemen ailesine bu odada olduğuna dair bilgi verdim ve odaya kapıyı çalarak girdim.. Jungkook' un ve küçük kızın bakışları direkt bana kaymıştı.. Ailesi geldiğinde kızı aldı ve bu aslında onun ilk kayboluşu değilmiş.. Meğersem her seferinde Jungkook'un odasına gelip onunla oynayıp, gülüşüp, gitarla çaldığı şarkıları dinliyormuş.. Bu kız Jungkook'u ziyaret etmeyi hiç bırakmadı.. Ailesi de buna karşı çıkmadı.. Çünkü Jungkook'un nasıl bir insan olduğunu küçük kızları sayesinde öğrenmişlerdi.. Jungkook'un güzel tavsiyeleri, bilgileri her şeyi herkesi etkilerdi.. Tekrar ve tekrar ona çekilirlerdi.. '

' Ne kadar iyi birisi olduğunu anlayabiliyorum.. Onu bu denli neden sevdiğinizi daha da iyi anlıyorum.. Bu temiz bir kalbe tutulmak değil mi..¿ ' der, Yuk..

' Evet, kesinlikle öyle.. ' diyerek gözlerini aşağıya indirir, Taehyung..

Yuk ellerini masadan çeker ve birbirine kenetler..

' Siz çok iyi bir insansınız.. Sizi tanıdığım için gerçekten mutluyum efendim.. Umarım hayatınızın geri kalanında istediğiniz çoğu şey yerine gelir.. ' diyerek, kafasını aşağı yukarı sallar Yuk..

' Umarım sizin de.. ' der ve aynı şekilde kafasını aşağı yukarı sallayıp onaylar Taehyung..

İkisi de hiçbir şekilde konuşmadan masadan kalkar ve yollarına devam ederler..

Elveda..