GÜNEŞ'İN BATIŞI

#1#

İLK BÖLÜMLERİ KÜÇÜKKEN YAZMIŞTIM OLABİLDİĞİNCE DÜZELTTİM AMA İLK BÖLÜMLER BİRAZ ÇOCUKÇA OLABİLİR

5 yaşıma kadar yetimhanede büyüdüm ondan sonra da çocukları olmayan bir aile beni evlat edindi ve hikayem böyle başladı.

"Neden beni anlamıyorsunuz anne sadece biraz sevilmek istiyorum ya."

"Anlıyoruz seni kızım ama artık 18 oldun başının çaresine bakman lazım"

Beşikteki bebeği göstererek "Onun yüzünden dimi o sizin öz evladınız ben ise çakma. O olunca benden nefret etmeye başladınız çünkü benim damarlarımda sizin kanınız yok." burnumu çekerek devam ettim
" E madem 18 oldum ben gidiyorum artık" babam yerinden kalktı "Olur mu öyle şey kızım gece gece nereye gidersin."

"E nede olsa artık başımın çaresine bakmam gerek dimi annecim!"

Artık onlara anne baba demek de saçma geliyordu sonuçta gerçek değillerdi. Bu yaşıma kadar da hep bunu hissettirmişlerdi. Bir kere olsun sarılmamışlardı. Sarılmak nedir inan ki bilmiyordum. Okula bile göndermemişlerdi ama okuma yazmayı gazetelerden öğrenmiştim. Komşu Yusuf amca her zaman bana gazete okurdu.

Ayağa kalktım içinde birkaç eşyam olan çantamı alıp dışarı çıktım.Yağmur yağıyordu. Koşabildiğimce koştum nefesimi düzenli aralıklarla alıp veriyordum kriz tutmasına karşı  duraksadığımda arkamdan gelen ayak seslerini farkettim. Korku damarlarıma işlemişti. Takip edilip edilmediğimi anlamak için karşıma çıkan yol ayrımında sağa döndüm.

Evet izbe bir yerdi ana yola çıkmam lazımdı tamamen yanlış seçim yapmıştım. Ve ayak sesleri daha da yaklaştı yaklaştıkça sanki dizlerimin bağı çözülüyor kıpırdayamıyordum. Sonra bir anda ensemde hissettiğim soğuk bir metal. Dengemi kaybediyordum afallıyodum. Sonra kulaklarımda yankılanan bir ses

"Nereye kaçıyorsun küçük hanım, daha senle çok işimiz var." evet tek hissettiğim şey korkuydu..

İlk deneyimim yazım yanlışlarım olduysa özür dilerim yorum yapmayı unutmayınız