Uchyliłam powieki. Czułam twardy beton pod sobą ciężka oddychałam. Rozejrzałam się dokoła. Zauważyłam te pięknie rozwijające kwiaty na niebie w każdym kolorze.
Zachwycały mnie swym pięknym wyglądem.
Powoli obraz zaczął się rozmawiać.
Każdy oddech był dla mnie męczarnia.
Lecz po chwili poczułam zapach kwiatów który ukoił moja mękę.
Po chwili leżałam na polanie pełniej rozmaitych kwiatów.
To czyli tak wygląda śmierć przy pięknym amfiteatrze rozwijających kwiatów na niebie.
