SEVGİLİ MERYEM (Düzenleniyor)

Bölüm 20

Sonbaharın telaşıyla bir buçuk ay göz açıp kapayıncaya kadar geçmişti. Yüklü bulutlar bereketli toprakları sulamış, Karadağ'ın başını beyaz bir örtü kaplamıştı. Her geçen gün daha da soğuyan havalardan ve bilhassa dur durak bilmeksizin çalışan karıncalardan bu kışın sert geçeceği belliydi. Bir buçuk ay geçmişti geçmesine lakin öylesine olaylar yaşanmıştı ki aklım asla olanları unutmayacaktı. Evvelinde Zeliha daha çocuk yaşında kendinden onca yaş büyük bir adama gelin verilmişti. O gün hiçbir şey yapamamış, tıpkı bir aptal gibi olayın farkına varamamıştım. Hikâyemin başında da anlattığım gibi o gün eğer tüm o yaşananların farkına varmış olsaydım eğer, edepsizliğimi elime alır yine de Zeliha'nın küçük bir gelin olmasına izin vermezdim. Daha sonra birkaç olay daha yaşandı. Zaten Şavıklı köyünün olayları hiç bitmezdi. Kara Mehmet ve Çolak Nurullah, kız kısmına okumak düşmez, gibi saçma ve bayağı bir düşünceyle kızlarını okuldan almışlardı. Ağa dâhil birçok kişi bu yaptıklarının cahillikten başka bir şey olmadığını açık bir şekilde dile getirseler dahi söz dinlemek bir yana, tasası size mi düştü yezitler, diye bir güzel akıl verenlerle münakaşaya girmişlerdi. Hem de ne münakaşa! Jandarmalar yetişmeseydi eğer kıraathane kan gölüne dönecekti. O gün kan dökülmedi, ama neyin habercisidir bilinmez bir haftaya kalmadı aşağı köyden iki kardeş tarla davasına düşüp birbirini vurdular. Kardeşlerden biri hakkın rahmetine kavuştu, aileler mahkeme yolunda perişan, davanın sonuçlanmasını beklerken bu sefer valilik önünde kardeşlerin oğulları birbirine girdi. Derken kardeş kavgası yeğen kavgasına dönüşüp, biri babasını diğeri bir parça toprak için oğlunu feda etti. Şimdi ailelerin yürekleri yangın yeri, amca yeğen aynı toprağın altında çocukları ise yetim kaldılar.

Liman, sayfada parmaklarını gezdirdi. O günü hatırladı. Meryem'in bu satırları yazdığı vakitlerde kendisi şehrin kalabalığında dolanıyordu. Caddelerde at arabaları ve otomobiller birbirine girmiş, egzoz ve tezek kokusu birbirine karışmıştı. Seyyar satıcılar soğuk bilmeksizin müşteri çekebilmek için bağırıyor, hamallar sırtlarındaki yüklerle kalabalıkta ilerlemeye çalışıyorlardı. Malatya birçok şehre nazaran küçüktü ve bu müthiş kalabalığın nereden akın ettiği meçhuldü. Liman, İnönü caddesinde ilerleyip belediyenin bitişiğindeki bankaya kendini zar zor atabilmişti. Banka cadde kadar kalabalıktı. Sigara dumanı tavanda öylece asılı kalmış, ter ve bayatlamış çay kokusu havayı kuşatmıştı. Liman içeri girdiğinde bir an nefesi kesilse de bir süre sonra alışmıştı. Gözüne kestirdiği veznelerden en az sıra olanına yanaştı. Yaşlısı, genci, kadını, erkeği, sırtında bebesi, elinde küfesi kimi ararsan burada bulmak mümkündü. Liman sırası geldiğinde evvelinde yatırdığı birikimin yarısından azını çekmişti. Parasını çekti çekmesine ama vezne başında oturan, otuzunu geçmiş, gözlüklü ve suratı diz kapaklarına kadar asık memur Liman'ı bir güzel azarlamıştı. Liman o gün memurun az buçuk deli olduğunu düşünmüştü fakat memurun neden gergin olduğuna hiçbir anlam verememişti. Kendisine ait olmayan onlarca parayı sayıp akşam eşinin ve çocuklarının istediklerini satın alamamaktan olduğunu da bilemedi.

Liman parasını çekip kendini yine kalabalık caddeye bıraktığında yüzündeki mahmur gülümsemeyi hatırladı. Anılarının tatlı acısı kalbini sızlattı. Yutkundu. O günkü heyecanı gözlerinin önündeydi. Bambaşka bir adamın hayali dolandı zihninde. Nasıl da genç nasıl da umutlu... Caddelerde koşar adım ilerlemişti. Valilik karşısındaki kimilerinin deyimiyle Teze Camii kimilerinin deyimiyleyse Yeni Camiinin avlusunda biraz soluklanıp kendine gelmiş. Hayratlardan dolu dolu yudumlarla soğuk sular içmişti. Ardından kuyumcular çarşısına gidip geçen hafta sipariş verdiği nişan yüzüğünü almıştı. Heyecandan bağırmak istiyordu. En son ise sırasıyla Şire, Mısır ve Bakırcılar çarşısına uğrayıp Cennet ananın tembihlediği öteberileri almıştı. Velhasıl vazifesini tastamam yerine getirince bir dolmuşa atlayıp köy yolunu tutmuştu.