Revenge!

....

Rachel's Pov:

ნეტავ, ჩემი ტკივილი უფრო დიდია თუ ეს კლდე, რომელიც მალე გამომეცლება ფეხებიდან?

ალბათ , ჩემი ტკივილი.

ჩემი ორიენტაციის გამო საშინელი ზეწოლის ქვეშ ვარ, მაბულინგებენ, ავადმყოფს მეძახიან, თუ ვინმე შემეხო ყვირილით გარბის, თითქოს ჭირი მჭირდეს.

დავიღალე, არ მინდა ასეთი ცხოვრება, მინდა მეც მყავდეს მეგობრები, მეც მინდა მიყვარდეს ვინმე და ვინმეს ვუყვარდე, განა ბევრს ვითხოვ?

სამ თვლაზე გადავხტები და წერტილი დაესმება ყოველივეს.

- დედა, შენთან მოვდივარ, - ცას ვუყურებ და ცრემლს ვიწმენდ :- სამი,ორი...ერთი.

ყოველთვის მეშინოდა სიმაღლის, მაგრამ ახლა ეს მსიამოვნებს. მსიამოვნებს ის ტკივილი, რომელსაც მოულოდნელად ზღვის ზედაპირზე ვგრძნოობ და მსიამოვნებს ისიც, ჩემი ფილტვებს რომ არ მიეწოდება ჰაერი.

ეს ხომ დასასრულია?

სიბნელეში ვიძირები, ყველაფერი ქრება, ასე უკეთესი იქნება ყველასთვის.

მეტს ვერაფერს ვერ ვგრძნობ და ვერც ვხედავ, ნუთუ ეს არის სიკვდილი...

***

writer's pov:

ორი სხეული გამორიყა სანაპიროზე, ერთერთს ჯერ კიდევ უდგას პირში სული მეორეს დამსახურებით.

ერთი და ბიჭი და ერთი გოგო

ერთს ჯერ კიდევ მოჟონავს საფეთქლიდან სისხლი, მეორე კი თავს მკვდრად გრძნობს.

ოქროსფერი ქვიშა წითლდება, დიდი ტალღების გამო მათ ფეხებს ისევ ეხებათ წყალი... ნუთუ საკმარისი არ იყო ის, რაც წყალმა წაართვათ, ნუთუ ახლა სხეულის წაღებაც უნდა?

საშინელი სხეულის წვა აფხიზლებს გოგოს, ახველებს,იმდენად საშინლად ახველებს, რომ სადაცაა სული ამოატანოს პირიდან გადმოსულ წყალს

პირველი რასაც ხედავს არის ის ზღვა, რომელმაც არასწორი ადამიანის სიცოცხლე მოიპარა, ის წაიღო, რაც მას არ ეკუთვნოდა.