Byłeś dla mnie jak róża
Piękny zewnątrz, cud natury
Nawet nie zauważysz, jak się pochłoniesz tej piękności
Bo cię niemiłosiernie zrani
Gdy tylko zapragniesz ją chwycić bardziej
Byłeś dla mnie jak ta letnia burza
Spokojny, gaszący największe namiętności
A wraz z tą burzą największe zniszczenia
Ból straty, płacz i zgorszenia
Zburzone dziecięce marzenia
Byłeś dla mnie jak autostrada
Prosta, wiodąca do upragnionego celu
A potem te wszystkie zjazdy, zakręty
W których można się zgubić
I już nie wrócić
Byłeś dla mnie jak ulubiona piosenka
Której dźwięk był moim najukochańszym
Której dźwięk po latach wywołuje wspomnienia
Niechciane
Tego, co było, nie wróci z daleka
Byłeś dla mnie jak nadzieja
Wodzi cię atrakcyjnością, ale w ostateczności
Okazuje się, że przecież to tylko nadzieja
Nie ma gwarancji, że będzie jak powie
Uwiodła i nie ma powrotu
Byłeś jak to jedno miejsce
Które domem można nazwać
Którego zapach tak bardzo dobrze znam
Przypomina że kiedyś
Byłam mała i bezbronna
Choć to się nie zmieniło
Byłeś jak to najgorsze wspomnienie
Pojawiasz się w mojej głowie gdy nie chcę
Wyprzeć próbuję ten obraz
Mimochodem i tak go przywołuję
Bo mimo że jest elementem mnie
Tak bardzo nie chcę, by nim był
Dlaczego więc piszę, że byłeś?
Skoro nadal jesteś?
