Secret Lovers » TaeJin

1↬ İş görüşmesi 🤝🏻

Tık tık, ben geldimm 💃🏻💃🏻

Klişe bir kurguyla karşınızdayım, patron-asistan falan anlarsınız ya 😉

Ama bu kurgu biraz farklı, okuyunca anlayacaksınız 🤭

Şimdiden keyifli okumalar 🧚🏻‍♀️💜

...

Maske altında gizlenen gerçekler, umulmadık aşklara ve beklenmedik serüvenlere dönüşebilir.

Bu hikayede, sessiz bir aşkın içindeki ruhun ve kalbin kırılganlığını keşfedeceğiz.

...

Taehyung

Flaşlar, ışıklar, samimiyetsiz gülümsemeler, saçma sorular...hepsinden bıkmıştım.

Rol yapmaktan da bıkmıştım.

"Gyuri hanım, hamile olduğunuz söylentileri dolaşıyor etrafta, bu güzel haber doğru mu yoksa?"

Göz devirmek istedim sadece, bu saçma sorular beni bunaltıyordu. Gyuri tuttuğum elini yavaşça hareket ettirdi bu sorudan rahatsız olmuş gibi, ardından mikrofona doğru konuştu "Bir süre sadece baş başa vakit geçirmek istiyoruz, henüz ebeveyn olmaya hazır olduğumuzu düşünmüyorum, iyi akşamlar"

Donakalmış yüz ifademi harekete geçirip gülümsedim yalandan, sonra diğer sorulara aldırış etmeden Gyuri ile el ele kapısı açılan arabaya geçtik.

Kapı kapanınca rahatça nefes verip ellerimle yüzümü ovaladım, o esnada Gyuri de topuklu ayakkabısını çıkarırken söylendi "Bir haftadır aynı söylentiler dolaşıyor, ne söyleyeceğimi de bilemiyorum" dedi acıyan topuğunu ovalarken.

Yorum yapmak istemedim, kravatımı gevşettikten sonra başımı cama yaslayıp dışarıyı izlemeye karar verdim.

"Annen bizi yemeğe bekliyor"

Ağrıyan başımı ovalarken mırıldanarak onayladım onu, sadece eve gidip bir an önce hiçbir şeyi düşünmeden uyumak istiyordum ama beni yalnız bırakmaya niyetleri yoktu.

Elimi usulca alnımdan indirip parmağımdaki alyansa baktım, hâlâ her şey saçma ve komik geliyordu.

Hâlime alayla gülüp başımı yana yatırdığımda tahminen gözlerini kapatmış ve uyku moduna geçmiş olan Gyuri seslendi "Söyle lütfen birlikte gülelim şu an ihtiyacım olan tek şey bu"

Benim de şu an tek ihtiyacım olan şey sadece susmasıydı. Yorum yapmadan, hayatıma burnunu sokmadan yaşaması...keşke bu mümkün olabilseydi, keşke hiç evlenmemiş olsaydık.

Keşke demek için çok geçti ama hâlâ arada düşünüyordum başta bu saçma anlaşmayı kabul etmeseydim nolurdu?

Daha az popülerlik ve daha az para...böyle olan önceki hayatım da gayet iyiydi ama iş büyüklere kalınca biz hiçbir şey bilmeyen iki aptaldık.

Baştan beri her şeyime karışan onlar değil miydi zaten?

Ne giyeceğimi, ne yiyeceğimi, nasıl davranacağımı...her şeyi bir robotmuşum gibi onlar kontrol etmişti.

Büyüyünce değişir sandığım bu şeyler asla değişmemişti. Sanırım zamanla duygusuz olunca anlamıştım bunu.

Neyi istediğimi veya neyi sevdiğimi bile bilmiyordum. En sevdiğim renk ne, ne yemeyi seviyorum, hangi oyunları seviyorum...hiçbirinin cevabını tam bilmiyordum. Kimse sormamıştı ki fikrimi, neyi seversin demek yerine bunu seveceksin dedikleri için belirtememiştim hislerimi.